Reset 5. Es

Ik had ze wel willen slaan, die verplegers, maar ze hielden me in een houdgreep en die vrouw hielp mee! De injectienaald drong door de stof van die spuuglelijke broek mijn dijbeen in. Het had gelijk effect. Bizar hoe snel dat spul werkte. Het leek wel een scene uit die film, one flew over the cuckoo’s nest of zoiets. Gekkenhuis!

De loomheid voelt weldadig. Beter dan die paniek. De vrouw hangt verslagen in de omastoel. Ik voel medelijden met haar. Jezus Peet, medelijden, zou je niet eerst even uitzoeken wat er aan de hand is? Wat een belachelijke situatie. De vrouw, Rachel zegt ze, kijkt me verbijsterd aan. Waarschijnlijk kijk ik net zo verbijsterd.
‘Pa, wat is het laatste wat je je nog herinnert?’ vraagt ze zacht.
Haar gezicht lijkt opeens anders, zachter. Ze was ooit heel mooi, dat kun je nog zien. Jammer dat ze zichzelf zo toetakelt. Waarschijnlijk om jonger te lijken.
‘Vertel me eerst maar eens wat ik hier doe!’ Mijn stem klinkt nog steeds raar, maar de frustratie voelt bekend.
‘Dat heeft weinig zin, als je niks meer weet,’ snauwt ze terug. De zachtheid in haar gezicht is gelijk weg. Haar getekende wenkbrauwen fronsen geërgerd, haar mond vormt een dunne streep.
‘Ik rijd in ieder geval géén auto, ik heb een Tomos, en een fiets. Sinds een week moet ik me elke drie dagen scheren, en ik ga naar school,’ som ik op en rol met mijn ogen. Ondanks de kalmerende vloeistof die ze in mijn aderen hebben gespoten voel ik een golf van adrenaline, die maakt dat ik rechtop ga zitten in die fokking rolstoel. ‘Nu jij!’ snauw ik.

‘Ik ben je dochter Rachel, je hebt een auto ongeluk gehad en daarom ben je hier. Je moet revalideren en als je jezelf weer kunt redden dan mag je naar huis.’
‘Ik woon bij mijn ouders,’ zeg ik kortaf.
‘Je ouders zijn dood, al heel lang,’ zegt Rachel.
Ik kijk haar peilend aan. Maakt ze een flauwe grap? ‘Hoezo dood!’ schreeuw ik.
Ondanks de injectie met god mag weten wat, voel ik de paniek terugkomen. ‘Ik woon aan de Lijsterbes Laan 13, met mijn ouders, en mijn zus. Waar heb je het over?’
De vrouw kijkt me aan, zoals leraren me vaak aankijken. Blanco, geen idee wat ze denken maar ze zijn meestal niet blij met mijn antwoord. Zoals laatst bij De Mus, de schriele geschiedenisleraar. We noemen hem De Mus, omdat hij continue zenuwachtig door het klaslokaal banjert. Ik las mijn essay voor; hij wist zijn slachtoffers goed uit te kiezen. Natuurlijk struikelde ik zoals gewoonlijk over mijn woorden, en ik hoorde heus wel het onderdrukte gegrinnik uit de klas. Toen ik klaar was bleef het doodstil.
‘Zo, meneer Peter, u kunt weer gaan zitten,’ had de Mus gemompeld. Zijn blik had boekdelen gesproken. Net als die blik van ‘Rachel’. Welk boek weet ik niet. Die koeienogen en dat trekje om die mond. Minachtend haast.
Ze staat zuchtend op. ‘Pa, ik ben hier wel even klaar mee. Sorry. Ik ga even de verpleging roepen, en vragen of ze je klaar willen maken voor bed,’ en ze verdwijnt door de open deur.

Ik ben er ook wel klaar mee. Zo gauw Rachel de deur uitloopt doe ik een poging om op te staan. Een snijdende pijn schiet door mijn been, langs mijn ruggengraat omhoog, en zo mijn hersenpan in. Vloekend val ik met een doffe plof terug in de rolstoel en grijp naar mijn hoofd. Het lijkt of iemand daar met een mes aan de gang is. De tranen schieten in mijn ogen, door de pijn en frustratie. Het is gewoon een flauwe grap. Wat een kutvrienden!
‘Matthijs! Tom! Arnold! Kom te voorschijn, het is écht niet leuk meer…’ Mijn stem slaat over, en al schreeuw ik uit volle borst, het geluid dat ik maak is zielig. De tranen lopen nu over mijn wangen. ‘Brigit…’ mompel ik zacht voor me uit.