Restecpa

We fietsen over straat. We hebben een beetje zitten drinken voordat we besloten de stad in te gaan. We hebben er zin in, het is kermis. Vrienden wachten op ons. Vorige week was het gezellig. Vanavond ga ik proberen om haar te scoren. Vorige week had ik al succes en vanavond zou ze er weer zijn. Het was een gezellig verjaardagsfeestje. Iedereen toch wel redelijk aangeschoten. Lachen. Zingen. Drinken. Genieten. We moeten niet vergeten de laatste op te halen, we waren hem vorige week ook al vergeten. Vier jongens staan op het fietspad. Gaan ze aan de kant? We mogen wel opschieten als we op tijd in de kroeg willen zijn. De jongens houden ons tegen. Willen ons geld. Willen onze telefoon. We geven ze onze telefoon. Ik geef mijn geld niet. Krijgen ze niet, ik heb er voor gewerkt, zij niet. Ze worden boos.

Ik lig op de grond, waar is de rest? Vuisten in mijn gezicht. Voeten in mijn zij, mijn buik. Voel stekende pijn. Tranen in mijn ogen. Ze krijgen niks van me. Niks. Vier jongens trappen op me in. Het gebeurt en ik kan er niks aan doen. Mijn vrienden staan hulpeloos te kijken. Verlamd. Zij kunnen er ook niks aan doen. Ik probeer op te staan. Ik zit op mijn knieen. Pijn.

Wij hebben respect. Zelfrespect. Dat hebben we van thuis meegekregen. Dat heeft mijn moeder me geleerd toen we hier naartoe verhuisden. Mijn vader woont daar nog en krijgt geen verblijfsvergunning. Kutland. Wij hebben recht ons leven te leven zoals wij willen. Niemand pakt die vrijheid af.

We hebben vanavond niks te doen. Het is kermis maar daar hebben we geen zin in. Bij de kroegen worden we geweigerd. We rijden gewoon door rood. De automobilist scheldt ons uit en we weten dat hij gelijk heeft maar we kunnen er niks aan doen. We lopen door een drukke menigte. We duwen mensen aan de kant want het lijkt wel of wij de enigen zijn die haast hebben. Wat kijken ze ons nou boos aan? We duwen per ongeluk een bejaarde op de grond en eigenlijk willen we helemaal niet lachen, maar we weten niet wat we anders moeten doen. Het is eigenlijk zo simpel om even te helpen, maar we kunnen het niet. Zelfrespect.

We staan op straat en hebben lol en schreeuwen en de muziek staat hard. Af en toe komt er iemand voorbij die boos kijkt, maar het maakt ons niks uit. We hebben lol. We drinken en roken wat. Ineens vliegt er een raam open en een hysterische vrouw roept dat we onze koppen moeten houden omdat ze wil slapen. Chill. kutwijf. Zelfrespect. Van binnen weten we dat we fout zijn en we hoeven maar een ding te doen en we kunnen het niet.

We vervelen ons kapot en schoppen op straat tegen alles wat we zien. Lantaarnpaal, auto. Een man vraagt zich kwaad af wat we aan het doen zijn. We kijken naar de kapotte en verwrongen fiets achter ons en we weten dat hij gelijk heeft. Er komen een paar jongens aan. Ze willen doorfietsen. Wij stonden hier toch? Zagen jullie ons niet? We vragen om hun telefoons, en om hun geld. We krijgen alles. Een jongen wil niet. Hij is kwaad. Zelfrespect. We weten dat hij gelijk heeft. We kijken elkaar aan maar we kunnen niks doen.

We zijn radeloos. We staan machteloos toe te kijken hoe de dingen ons ontnomen worden. Hoe de wereld doordraait zonder ons. We spelen niet mee. De jongen ligt nu op de grond en probeert op te staan. Hij zit op zijn knieen. Het gebeurt en we kunnen we niks meer aan doen. We willen wel, maar we kunnen niet meer.

Daarom steken we hem maar dood..