Roze bril

“Juf, kijk eens, ik heb een bril!” Stralend kijkt hij mij aan. Ik bewonder de bril en ook de kinderen uit de klas komen om hem heen staan om het brilletje van dichtbij te bekijken. Later, als we in de kring zitten mag het knulletje vertellen over zijn avonturen bij de oogarts en een rondje door de klas lopen om trots aan iedereen zijn nieuwe aanwinst te laten zien. “Juf, ik wil niet naast dat stomme kind zitten met die jampotglazen.” Mijn eerste herinnering aan de eerste klas van de lagere school. Jampot, vieroog, schele, het waren woorden die ik dagelijks te horen kreeg. Ik voelde me daardoor lelijk en straalde dat ook uit.

Op de middelbare school ging het beter. Niet dat ik ineens heel populair was of zo, maar het pesten werd wel veel minder. En daardoor durfde ik meer. Pianospelen tijdens muziekles en schoolavonden, stukken schrijven voor de schoolkrant, klassenavonden organiseren, allemaal dingen waardoor ik -ondanks mijn uiterlijk- door de klas werd geaccepteerd.

Mijn romantische hartje stond vaak in vuur en vlam voor jongens, maar zij zagen mij niet staan. Berustend accepteerde ik dat. Op mijn zestiende werd voor het eerst mijn liefde beantwoord, hij vond me leuk en grappig. Ik was in de zevende hemel en kon maar niet begrijpen wat zo’n leuke knul in mij zag! Het leek me dan ook volkomen logisch dat hij vlak voor ons eerste avondje uit aan me vroeg of ik mijn bril thuis wilde laten.

Op een dag floot er een jongen naar mij. Ik was de enige levende ziel die in die straat liep op dat moment, maar toen ik omkeek lachte hij gemeen en zei: “Dacht je soms dat ik jou bedoelde, lelijkerd?” Met een kleur van schaamte liep ik door en ik durfde nooit meer te kijken als ik een jongen hoorde fluiten.

Zodra ik een baantje had ging ik keihard sparen voor contactlenzen. Zielsgelukkig was ik, toen ik het telefoontje kreeg dat mijn lenzen klaar lagen bij de oogarts. Na enig oefenen lukte het me om mijn lenzen de hele dag in te houden, zonder dat mijn ogen gingen tranen.
Dat was het moment waarop ik mijn bril uit het zolderraam heb gegooid, en het gehate ding daarna met een hamer heb bewerkt. Nooit meer een bril, zelfs geen reserve, dát was mijn voornemen.

Op straat werd er ineens wél naar mij gekeken door jongens. En gefloten. Ik was dolblij met mijn nieuwe look. Maar het werd tobben: de ene hoornvliesontsteking na de andere. Nieuwe lenzen. Weer niet goed. Oogdruppels, om de oogbol vochtig te houden. Een andere vloeistof. Ik was inmiddels getrouwd, en mijn man was het met me eens dat ik nooit meer aan een bril moest beginnen. Om de foto’s van vroeger werd ook hard gelachen, door hem en mijn familie; tjonge, jonge, wat zag ik er toen toch vreselijk uit! Waarop mijn moeder dan reageerde met: “Het was een lelijk eendje, maar het is uiteindelijk wel een heel mooie zwaan geworden.”

Twintig jaar heb ik het vol weten te houden met mijn contactlenzen. Mijn huwelijk duurde iets minder lang.

Mijn vriend heeft mijn getob met die lenzen met stijgende verbazing aangezien. Hij kon niet begrijpen dat ik mezelf dit aan wilde doen, en dat alles vanuit esthetisch belang. Tig keer per dag haalde ik mijn lenzen uit mijn ogen om ze maar weer schoon te maken, mijn ogen waren steeds rood en geïrriteerd. Maar als hij over een bril begon, dan wilde ik daar niets over horen. Ik wilde niet weer dat lelijke eendje zijn.

Hij heeft keer op keer gezegd dat hij net zoveel van me houdt mét een bril als zonder bril. Dat hij me heel mooi vindt, zowel van binnen als van buiten. En dat een met zorg uitgekozen bril een gezicht niet verpest, maar juist een sierraad kan zijn. Ik ben het gaan geloven, en het idee van ‘nooit meer lenzen’ begon zelfs aanlokkelijk te worden. Eindelijk heb ik samen met hem de stap genomen. Nee, niet zo’n lelijke, lompe en grote bril zoals ik vroeger had. Ook niet meer van die dikke jampotglazen.

Ik zie het ineens allemaal veel beter. Scherper ook. Letterlijk en figuurlijk kan ik zeggen dat ik het leven nu door een roze bril bekijk…