Ruggelen

Nog twee weken volhouden en dan kunnen we wonen. Waarschijnlijk kunnen we opoe –mijn moeder- al eerder al terugverhuizen. Aangezien ze op 5 december jarig is, zou dat natuurlijk het kado van de eeuw zijn. Hoewel ik er naar uit heb gezien om in een “normaal huis” terug te keren, benauwt het idee van terugverhuizen me vreselijk. Ik schaam me diep vanbinnen, maar wanneer ik over die gladde vloer waggel, voelt het nog helemaal niet vertrouwd. Natuurlijk zijn warme voeten fijn, wanneer de buitenthermometer een temperatuur van vijf graden aangeeft. En ook de schuiframen zijn
prachtig, wanneer het winterzonnetje naar binnen schijnt en een schaduwspel speelt op de vloer.

De keuken wordt schitterend. Herman den Blijker zou er jaloers op worden, evenals Assepoester. Ik ben een spelbreker, ik vind het doodeng. Straks laat ik iets vallen op het werkblad. En dan? Het klinkt binnen nog zo hol, zo doods, zo kaal. Wanneer ik voorzichtig op kousevoeten over het warme beton schuifel, lijkt zelfs het geluid van mijn sokken nog door te klinken. Als ik de trap op klim,volgen enkele ogenblikken later de geluiden van de balken, die zich nog steeds zetten, onder luid gekraak. Nog steeds denk ik elke dag dat het huis instort. Al kan het niet.

Boven voel ik me thuis. Daar is immers niets veranderd, kan ik alles vinden, werkt alles nog zoals het was. Ondankbaar? Geenszins. Ik weet als geen ander hoe het is en hoe het voelt om een huis opnieuw op te bouwen. Het is de angst voor het onbekende, de angst om dingen stuk te maken
die nog gebruikt moeten gaan worden. De angst om opnieuw een leven binnenshuis op te bouwen.

In de schuur kan het allemaal geen kwaad. Een kaarsje omstoten is niet erg. De betonvloer is oud, er zit geen vloerverwarming in en bovendien is de schuur te koud om van een enkel waxinelichtje in de fik te vliegen. De rioolgeur die opstijgt wanneer een regendag aanbreekt is inmiddels vertrouwd geworden. Feilloos voel ik op de tast naar het knopje van de boiler in het keukenkastje om het apparaat uit te zetten wanneer ik de mini oven aanzet om pizza’s te bakken. De waterkoker kan op haar beuert weer niet samen met het koffiezetapparaat. Simpele handelingen waaraan ik me het afgelopen half jaar kapot heb geergerd, maar die inmiddels een tweede natuur zijn geworden.

Ik had het niet verwacht maar ik zal mijn schuurhuisje gaan missen. Het uitzicht in de tuin, die inmiddels is verwaarloost maar nog nooit zo uitzinnig wild heeft gebloeid. De grote grijze reiger zal ik missen, die stomme kolerevogel die slechts uit is op mijn goudvissen en die iedere woensdag op mijn vrije ochtend een spelletje met me speelt op het dak van de schuur, waardoor mijn honden alleen nog woest naar buiten willen. Zelfs de oostenwind zal ik missen, die mijn benen tot ijsstokjes omtovert op koude herfst en winterochtenden.

Ik heb in de schuur gemopperd, geweend, gevloekt en getierd maar nu het moment aanbreekt, dat ik binnenkort afscheid zal nemen van haar gastvrijheid, vind ik buitengewoon moeilijk. Alles went dus, blijkbaar.