Rugzakwandeling

Daar zit ik dan. In de rugzak van een Nijmeegse vierdaagsewandelaar. Respect, respect. Ik neem de onregelmatige pas voor lief. Heeft vast te maken met de ongelijkmatige ondergrond waarop deze historische en bovenal legendarische voettocht is uitgezet. Af en toe voel ik wat zweetspatjes overkomen. Mijn wandelaar draagt namelijk behalve een rugzak ook lange blonde manen. En ja, het is geen paard in wiens rugzak ik vertoef. Dus het zweten gaat heel naturel.

De grote vraag is natuurlijk, is het inspanningszweet of angstzweet? Lui zweet, dat niet. De blondemanenwandelaar loopt daarvoor te stevig door. Soms blijft ie heel even staan en neemt dan diep adem. Hij praat met bijna niemand. Alsof ie zijn adem wil sparen. Ik heb hem al dikwijls verteld dat dat niet de juiste weg is om te bewandelen. Zo nu en dan een praatje met deze of gene kan opbeurend en stimulerende werken.

Ik bedoel maar, zo’n pakweg 120 kilometer lopen met een gemiddelde snelheid van 5 kilometer per uur, dat zijn dus omgerekend 24 uur lopen zonder te praten en alleen maar te denken, het hoofd staat immers nooit stil, tenzij je boeddha heet, hoewel die ook nooit lange tijd gedachtenloos moet zijn geweest, dat doet na verloop van tijd pijn in de harsens. Dat gaat knagen. Hoeveel water je ook drinkt. Niet doen dus, zeg ik. Talk to me.

‘Wat zeg je?’ Fluistert de blondemanenman naar zijn rug.
‘Oh, niets, ik mijmer wat in mijn hoofd, net als jij, maar goed dat je even praat. Stopt ook mijn gedachten even. Heel prettig. Ze gingen over jou. Je bent goed bezig zo.’
‘Zullen we straks even pauzeren?’
‘Wat pauzeren, ben je gek geworden. Jij wil pauzeren?’
‘Ja, dat heb ik nog niet gedaan de afgelopen dagen, maar nu ben ik er aan toe.’
‘Prima, hier dan maar bij dit waterstandje?’
‘Prima!’

In stilzwijgen drinken we allebei een flesje water. Ik moet de lat voor de blondemanenman natuurlijk niet te hoog leggen. Dus zwijg ik. Hoewel ik het liefst honderduit wil praten. Best lastig, zwijgen als je praatziek bent. Mijn blondemanenman daarentegen niet. Hij is zwijgziek. Je kunt maar ergens last van hebben. Verklaart natuurlijk gelijk waarom hij mij als grote rugzak heeft. En maar blijven sjouwen!