‘[i]Rust zacht lieve jongen. We zullen je missen.[/i]’ De advertenties zijn overrompelend en hartverscheurend triest. Nog maar 18 jaar en in de bloei van zijn leven.’ [i]Waarom?[/i]’ Onverwacht uit het leven gestapt. Mooi, jong, ambitieus en slim. [i]‘Rust zacht’[/i]. Rustdag aan het begin van de lente. Bloesem aan de bomen. Nestelende vogels. Spelende kinderen. Flirtende jongeren. Trotse moeders. Een lentedag, zwanger van nieuw leven. Toekomst; het begin van het einde. Een kitscherig decor voor een wanhoopsdaad. Met nietsvermoedende toeschouwers die, net als hij, genoten van een prachtige lentedag. Toen was hij nog gelukkig. Toen nog wel. Nog maar 16 jaar en van de ene op de andere dag werd zijn zorgeloze jeugd ontnomen. In één klap.

Rust, laat me met rust. Ze kijkt naar zijn witte snoet. Zoekt contact met zijn ogen waarin alle levenslust lijkt gedoofd. Hij staart in het niets en zwijgt. Al wekenlang. Barst zomaar in snikken uit, stormt naar zijn kamer, slaat de deur dicht en schreeuwt zijn onmacht uit. Met pijn in haar hart laat zij hem gaan. Hij wil geen troost. Weigert haar uitgestoken hand. Haar veilige armen. Wat weet zij er nu van. Zij is moeder.

Rusteloos. Naar school gaan, lukt even niet. Even? Concentratiegebrek. Barst in woede uit. Schopt tegen alles wat op zijn pad komt. Hij zag hem springen van de achtste verdieping. Hoorde zijn doodskreet. Het vreemde plofgeluid van een neerstortend lichaam houdt hem uit de slaap. De verwrongen houding van zijn dode leeftijdsgenoot achtervolgt hem. Waar hij ook is.
[i]‘Waarom?’[/i]’

[i]‘Rust, we hopen dat je rust gevonden hebt.’[/i] De letters uit het rouwbericht dansen voor haar ogen. Het zal je kind maar zijn. Arme ouders. Boos. Ze is vreselijk boos. Frommelt de krant in een prop en gooit die in een hoek. Boosheid verslaat medelijden. [i]‘Rust zacht lieve jongen’.[/i] Dat hij dood wilde, is al erg genoeg maar dat hij de levensvreugd en zorgeloosheid van zijn argeloze publiek met zich mee het graf in sleurde, is onvergeeflijk.
‘[i]Waarom?[/i]’

Categorieën: VC-Li

Li

Liever gek dan 'grijs'. (O)mama Li doet maar wat. Schrijft voor een scholengroep, een ouderenblad en voor schrijfgroep Undercover. Is na 10 jaar weggereorganiseerd bij het Alphens Nieuwsblad. Werkte 30 uur per week als bovenschoolse coördinator TSO bij SCOPE Scholengroep. Sindskort gepensioneerd.

19 reacties

WritersBlocq · 1 april 2007 op 00:30

[quote]Dat hij dood wilde, is al erg genoeg maar dat hij de levensvreugd en zorgeloosheid van zijn argeloze publiek met zich mee het graf in sleurde, is onvergeeflijk.
[/quote]
Ja, inderdaad. Sterkte, voor wie het betreft.
Knap geschreven Lia, dit kan niet anders dan uit de grond van het hart van je tenen komen. Zoiets. Tranen, aan deze kant, poeh…

KawaSutra · 1 april 2007 op 00:48

Paar keer gelezen. Er zijn van die dingen in het leven…..

Trukie · 1 april 2007 op 01:06

Voor alles is een pilletje, goed advies of een handleiding beschikbaar. Maar niet voor dat ene. Als het je treft, zal je een eigen manier moeten bedenken. Met alle gevolgen van dien.
Inderdaad, twee keer lezen.
Goed geschreven Li.

pepe · 1 april 2007 op 08:09

Tjonge, Li wat een vreselijk verhaal.

Wel weer supergoed geschreven.

arta · 1 april 2007 op 09:29

Erg mooi geschreven, Li.
Werd er echt even stil van…
[quote]‘Rust zacht lieve jongen’. Dat hij dood wilde, is al erg genoeg maar dat hij de levensvreugd en zorgeloosheid van zijn argeloze publiek met zich mee het graf in sleurde, is onvergeeflijk. [/quote]
Een hakt-er-ff-in-op-de-vroege-zondagochtend-einde!

Prlwytskovsky · 1 april 2007 op 11:33

Li, hier ben ik eens even voor gaan zitten: mooi beschreven.

Dat ze springen moeten ze zelf weten maar ik denk daarbij altijd aan de personen die achterblijven en aan de mensen die het op mogen ruimen.

Dees · 1 april 2007 op 12:58

Rust, rusteloosheid, rustig maar. Soms is er echt geen uitweg meer, hoewel de eeuwige optimist in mij denkt dat dat tijdelijk is. Maar goed. Geen uitweg meer behalve een is in principe iets waar je voor mag kiezen. Alleen de rust van anderen vanaf acht verdiepingen met je meesleuren? Niet ok. Ben het met je eens, onvergeeflijk.

Wel een schril contrast met Monalisa’s column van gisteren trouwens. Mooi geschreven.

SIMBA · 1 april 2007 op 13:20

[quote]Het vreemde plofgeluid van een neerstortend lichaam houdt hem uit de slaap. [/quote]
en zal hij zijn leven lang nooit meer vergeten…. 😥
Prachtig opgeschreven, maar een ín en ín trieste gebeurtenis.

Kees Schilder · 1 april 2007 op 13:52

Super geschreven.ben er stil van

Mosje · 1 april 2007 op 16:12

[quote]Alleen de rust van anderen vanaf acht verdiepingen met je meesleuren? Niet ok. [/quote]Helemaal eens met Dees

DreamOn · 1 april 2007 op 19:14

Heel heftig Li.
Ik kreeg er een bal van in mijn maag.
Iemand in doodsnood staat ook niet meer stil bij zijn omgeving, dat blijkt hier ook weer uit.
Maar laat die ander wel met een trauma achter. Ik denk dat ook altijd, als ik weer hoor, dat er iemand voor de trein gesprongen is: zo’n treinbestuurder houdt dat beeld voor eeuwig op zijn netvlies.
Ga dan op je bed liggen en neem een overdosis pillen, denk ik dan..

Maar heel goed geschreven Li..ik krijg bijna de neiging om je ‘sterkte’ toe te wensen…(?)

Liefs DO.

Li · 1 april 2007 op 21:16

[quote]Maar heel goed geschreven Li..ik krijg bijna de neiging om je ‘sterkte’ toe te wensen…(?)[/quote]

Voor alle duidelijkheid; ik heb godzijdank geen zoon die gesprongen is of die het heeft zien gebeuren. In ons stadje zijn, in twee weken tijd, maar liefst drie jongeren van een flatgebouw gesprongen. Het wrange is dat de zoon van een vriendin daar één van was en dat een zoon van een kennis getuige was van de zelfmoord. Beiden staan machteloos, maar wel om heel verschillenden redenen. En dat houdt mij enorm bezig.

Li

pally · 1 april 2007 op 22:02

Dit is heel heftig en veroorzaakt een kettingreactie. Als je hiermee te maken krijgt en je bent zelf jong, schudt dat je hele leven door elkaar. Je wordt nooit meer dezelfde, denk ik.
Mooi verwoord, Li! :wave:

groet van Pally

Mup · 1 april 2007 op 22:54

Een vreselijk dubbel gevoel heb ik/krijg ik altijd bij suicide. Moedig om de stap te nemen, en laf tegelijketijd.
[quote]Wat weet zij er nu van. Zij is moeder.[/quote]

Ijzersterk verwoord Li,

Groet Mup.

DreamOn · 1 april 2007 op 22:56

Dat kan ik me goed voorstellen Li, dat zoiets je enorm bezighoudt. Helemaal, als je dit zo van dichtbij meemaakt!
Ik wil je toch sterkte toewensen: om je vriendin en je kennis hierin tot steun en troost te kunnen zijn.
Liefs DO

KingArthur · 2 april 2007 op 12:07

Inderdaad. Wat je zelf doet tot daaraan toe. Helaas wordt er geen rekening meer gehouden met wat er achter gelaten wordt en dat is meer verdriet dan dat een daad als deze oplost.

Shitonya · 3 april 2007 op 14:27

Onvergeeflijk? Alsof hij zichzelf niet moest verlossen om aan mogelijke omstanders te denken? Een zeer egoistische gedachtegang van de omstander en schrijver van deze column. De vraag waarom is ook te belachelijk voor woorden. Als het leven voor iemand te zwaar wordt, heeft degene al het recht om er een eind aan te maken. Daarover heeft niemand recht te oordelen.
In plaats van de treurige kant ervan te beschrijven zou je ook de positieve kant ervan kunnen laten zien. Hij heeft eindelijk waar hij naar verlangde. Misschien nu wel gelukkig. Hier word nooit de focus op gelegd helaas..

Li · 3 april 2007 op 21:54

[quote]Als het leven voor iemand te zwaar wordt, heeft degene al het recht om er een eind aan te maken. Daarover heeft niemand recht te oordelen. [/quote]

Is dat dan een vrijbrief om zomaar van een flat te springen waaronder kinderen en volwassenen van alles aan het doen zijn? En om hen een trauma te bezorgen? Want daar gaat het verhaal over. Kies dan een andere manier, als het je te zwaar wordt. Wie is er nu egoistisch?

Li

vanlidt · 11 april 2007 op 18:30

De keuze voor zelfmoord is een persoonlijke keuze, en dat je daar de levensvreugde van andere mee het graf in sleurt, is dan wel een feit, maar om dat onvergeeflijk te noemen is moreel gezien niet helemaal in de haak.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder