Mijn vrouw was weer eens ontevreden met het ontbijtje dat ik haar vanochtend op bed bracht.
Terwijl het enige dat zij nog moest doen, was de broodjes afbakken, het beleg erop doen en de sinaasappels uitpersen voor twee personen.

Het is natuurlijk grappig bedoelt, maar het is ook wel een beetje de realiteit.
Ik leef op het moment in de negativiteit in ons huis. Ik leef op het moment met een depressie.
Niet van mij, maar van mijn vrouw.
Een postpartum depressie, de tweede in onze relatie.

Mijn vrouw is al maandenlang somber, prikkelbaar en angstig.
Totaal niet zichzelf, dat kan problemen in relationele sferen met zich meebrengen.
Ik kom na mijn werk ook niet altijd blij thuis. Soms wil ik daardoor niet eens thuis zijn. Ik ben er dan voornamelijk omdat ik erg blij wordt van mijn dochter en zoontje. Zij fietsen overal doorheen en merken er gelukkig niet zo heel veel van heb ik het idee.
Djulia, mijn dochter, maakt me elke dag blij.
Ik weet dat als ik thuiskom ik weer de schuld van alles krijg, er weer afspraken niet nagekomen worden en dat ze weer twijfelt of ze nog met met wil zijn.
Maar als ik dan naar Djulia kijk, vergeet ik alles weer.

Mijn vrouw heeft schuldgevoelens en is soms zelfs wat verward.
Schaamte is ook een woord wat ik vaak voorbij hoor komen.
Relatietherapie is zelfs geboden, maar dit laat alleen maar zien de de depressie niet mijn schuld is, wat ik natuurlijk al wist. Het is zwangerschap gerelateerd.
Het erkend de emoties van mama én papa op een warme empathische manier.

Depressie van welke aard dan ook kan een relatie ernstig onder druk zetten.
Een Postpartum depressie is echter direct gekoppeld aan een toename van relatie problemen.
Een van de meest voorkomende problemen is het gebrek aan kwaliteitstijd die het stel samen alleen kan doorbrengen.
Wanneer vrouwen worstelen met postpartum depressie, kunnen ze het moeilijk vinden om tijd te maken voor hun partner.
Dit komt omdat isolatie een veel voorkomend symptoom van postpartum depressie is.

Juist deze dingen zorgen ervoor dat ik liever niet thuis ben, maar ik ben niet iemand die opgeeft, ik zal nooit de handdoek gooien, hoe moeilijk, zwaar het thuis ook is op dit moment. Ik moet op het moment veel dingen laten die ik leuk vind, om maar veel thuis te kunnen zijn en mijn vrouw te ondersteunen.

We moeten er doorheen!


10 reacties

Sabine · 26 januari 2020 op 10:57

Beste I-pat, ik vraag me ernstig af of de hele column bedoeld is als “grappig”, want dan zou de titel “postpartum en de man” meer van toepassing zijn en zou de slachtofferrol waarin je jezelf wentelt enigszins te verklaren zijn. Zelfbeklag en vluchtgedrag zijn twee eigenschappen die een tijdelijke fragiliteit in een relatie niet ten goede komen. Je column roept bij mij weinig sympathie op. Gelukkig dat je niet met de handdoek gooit. Eehm, je bedoelt in de ring? 😉

    I-Pat · 2 februari 2020 op 12:54

    Dank je wel.. gelukkig schrijf ik niet om jouw Sympathie te kunnen krijgen.

    Toch bedankt voor je commentaar

Nummer 22 · 26 januari 2020 op 18:11

Mocht jouw column I -Pat echter een naar eigen waarheidsgetrouwe ervaring zijn, dan adviseer ik een vakantieweek in de zon, samen! quality Time op Gran Canari (voorbeeld) maar zonder de 2 kinderen.

Schrijversmeisje · 27 januari 2020 op 04:51

Dat je vrouw een depressie heeft is al verschrikkelijk, ik heb er namelijk zelf ook 1 met nog wat dingen erbij. Weet dat het jou schuld niet is, maar je kan er wel wat aan doen om het beter te maken. Inderdaad zoals eerder al werd genoemd maak de tijd vrij met jou vrouw weg te gaan zonder de kinderen. Geef haar weer het gevoel van de liefde die zo ontzettend mist in haar depressie. Zij kan er niks aan doen, maar jullie samen kunnen er wel wat aan doen. Je hoeft niet perse op vakantie maar maak dan een keer een romantische avond breng de kinderen naar opa en oma, en ga met je vrouw een film kijken, kaarsjes erbij, wijntje erbij lekkere hapjes en je zult zien misschien fleurt haar dat ook weer op, dat ze in ziet dat jij haar volledig ziet staan. Ik wens je ontzettend veel sterkte toe

Arta · 28 januari 2020 op 23:05

Je schrijft hier, naar mijn idee, een cynische schrijnende werkelijkheid op. Ik zie geen zelfbeklag, verre van. Ik lees een man die vecht voor zijn vrouw door relativering via het toetsenbord!
Sterkte!

Mien · 29 januari 2020 op 20:11

Waar ik aan denk?
Heel veel knuffelen en loslaten. Een goed gedicht opdragen helpt ook. Mag ook op vakantie. En wandelen, heel veel wandelen. Is bewezen beste ‘beste therapie’. Meer zuurstof en lucht in lijf, ledematen en hoofd. Typische mannentips. In oplossingen denken. Ik weet het. Toch stetkte gewenst. In fictie en non-fictie.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder