Ben ik echt de enige die er zo over denkt?
Elke dag op het journaal wordt er verteld dat een paar soldaten in Afghanistan zijn opgeblazen door een geïmproviseerde bom. Elke dag zien we hen in met Britse vlaggen bedekte kisten uit de achterkant van een vliegtuig gehaald worden. En elke dag worden ze helden genoemd. De helft van de mensen die mee hebben gedaan aan de Marathon van Londen hebben dit gedaan voor “onze helden” in Afghanistan en Irak. Vorige week verscheen er op de BBC een Help for Heroes show.
Maar wacht even.…
Als je eigen land wordt aangevallen en je vecht voor het recht te leven zoals jij dat wilt, is dat niet iets totaal anders dan een land aanvallen omdat jij toevallig denkt dat ze beter kunnen leven onder een democratie? En als je dat doet en je sterft terwijl je probeert die democratie op te leggen op een onwillig volk, ben je dan een held? Mijns inziens absoluut niet.
Mijns inziens ben je gewoon hartstikke dom, zelfs als je “toestemming hebt” van de VN, want die toestemming heb je gekregen omdat jouw regering doodgewoon loog.
Democratie op dictaat is geen democratie.
En wie zijn wij om te zeggen dat ons systeem zo wonderbaarlijk is? Wat heeft de democratie voor ons gedaan? Wij hebben in Engeland een koninklijk huis. Die doodgewone mensen mogen van ons geld in kastelen wonen. Wat heeft dat te maken met democratie? Om niets te zeggen over die duizenden mensen van “adel” die een enorm huis en een dik stuk land hebben geërfd en toch zeuren dat ze onvoldoende geld hebben om het allemaal bij te houden. Ik ben zo bezorgd over die arme klojo’s dat ik ’s nachts bijna niet kan slapen – bijna.
Parlementsleden die dik verdienen en toch van het volk miljoenen stelen door te sjoemelen met hun onkosten, terwijl de brandweermannen moeten staken om een kleine loonsverhoging te krijgen. Wat heeft dat te maken de democratie?
En dat willen we opleggen aan mensen in verre landen omdat wij denken dat hun systeem minder goed is dan het onze? We gaan erheen, we maken een puinhoop van miljoenen levens, en als we terugkomen worden we “helden” genoemd! Sorry, helden, ik heb wel medelijden met jullie, maar alleen omdat jullie lijden onder een opleiding waarvan jullie niet kunnen zien dat het een trucje is van de regering. Één van de oudste trucjes in het boek – de mensen afleiden met een oorlog in een ver land, dan mopperen ze hopelijk minder over hun eigen problemen, die ook veroorzaakt zijn door de regering. Vuile, vieze leugens.
Helden!? Laat me niet lachen…
11 reacties
arta · 3 oktober 2010 op 10:50
Je bent niet de enige die zo denkt. Ik ben het namelijk enorm met je eens!
Goed geschreven, Mens!
Sneeuwgans · 3 oktober 2010 op 12:06
Een held is iemand die durft zijn ‘plicht’ te verzaken.
Je bent inderdaad niet de enige die de heldencultus verwerpelijk vindt :aai:
Prlwytskovsky · 3 oktober 2010 op 14:25
Onze westerse cultuur ‘opleggen’ aan mensen die dit misschien niet eens willen, zoals wij de moslim cultuur niet willen?
Jij schrijft mijn gedachten neer, op een manier waar ik tijden naar zocht om ze te verwoorden.
Helemaal met je eens.
Kwiezel · 3 oktober 2010 op 16:12
Mens, als het gaat om de invallen in andere landen, geinitieerd door westerse regeringen ben ik het helemaal met je eens. In de basis kan er nooit een reden zijn om anderen jouw wil met geweld op te leggen.
Maar ik vind wel degelijk dat je de Britse gevallen soldaten helden kunt noemen. Ze kiezen weliswaar voor het leger en kennen de risico’s. Maar ze overlijden terwijl ze hun land dienden en dan mag je wat mij betreft een held genoemd worden. Dat de motieven verwerpelijk zijn doet daar niets aan af. Ze doen verdorie wel gewoon hun werk.
Anti · 3 oktober 2010 op 20:09
Dat denk ik ook Kwiezel. Die meisjes en jongens gaan voor de gedachte dat ze vaderland, de democratie, de vrijheid en misschien zelfs wel het geloof dienen. Stiekem probeer ik ook te geloven dat interventie minder vrouwenonderdrukkening zoals besnijdenis en simpelweg niet aan onderwijs en het buitenleven deelnemen oplevert. Ik heb daar geen cijfers over maar hoop het zo, dat ik geloof dat de meisjes en jongens die daar hun leven geven, het ook daar een beetje voor doen.
datmensinkenia · 3 oktober 2010 op 20:25
Nou, als ik het goed heb: de beste (enige?) manier om een beter leven te maken voor mensen in andere landen en om “vrouwenonderdrukkening zoals besnijdenis” te voorkomen is om met geweld het land te veroveren en tijdens dat proces miljoenen andere levens verpesten? Interessant standpunt. Zelfs Winston Churchill zei “Jaw, Jaw, not War, War.” Waarom hebben we de VN? Waarom hebben wij Unicef en duizenden ander instanties die in leven zijn gebracht om miljoenen levens te verbeteren als we dat gewoon kunnen doen met een oorlog? En dan de mensen die er graag aan meedoen helden noemen? Ik herhaal: Laat me niet lachen.
Anti · 3 oktober 2010 op 21:08
Je standpunt was toch of je ze als held mocht zien? Ik denk dat zij die gevallen zijn in de Afgaanse missie, niet het idee hadden dat ze een ander land en een cultuur onder de voet liepen. Zij stierven voor een ideaal, terecht of niet, volgens mij is dat best nobel.
Dat de politieke motieven, ver boven hun soldatenpetje, echt behoorlijk wat minder nobel, zijn…tja, daar kan het ‘voetvolk’ volgens mij echt weinig aan doen. Heb je trouwens de gemiddelde leeftijd van die soldaten wel eens bekeken?
Frans · 4 oktober 2010 op 00:23
Eenmaal in de oorlog gelden andere wetten. Wie zijn of haar leven geeft om in de strijd medestrijders te redden, is volgens mij een held. Zelfs SS’ers kunnen helden zijn.
datmensinkenia · 4 oktober 2010 op 08:37
En George Orwell zei: The first casualty of war is truth.
Frans · 4 oktober 2010 op 22:55
Voor een soldaat aan het front doet waarheid of de al of niet gerechtigde strijd er weinig meer toe. Het gaat dan om leven en dood. Neem de Poncke Princen die zich als Nederlandse militair aansloot bij de tegenpartij. Dat vind ik verraad. Al heeft de tegenpartij het gelijk aan haar kant dan nog ga je niet tegen je strijdmakkers vechten. Dat je deserteert is nog tot daar aan toe, maar je sluit je niet bij de strijders van de tegenpartij aan. Dat kun je zoals ik al stelde zelfs als SS’er niet maken. En wie in die strijd het gelijk aan z’n kant had, staat nu anno 2010 buiten kijf. Maar de stridj om het vege lijf is heel wat anders dan de gerechtvaardigheid van een oorlog. De politieke redenen voor de strijd zijn van ene heel andere orde dan de daadwerkelijke gevechthandelingen. Ik denk dat je die twee hoewel onlosmakelijk met elkaar verbonden totch moet scheiden, zoals vorm en inhoud van een verhaal.
datmensinkenia · 16 oktober 2010 op 19:23
Ik denk nog er steed totaal anders over. Zonder vorm EN inhoud is het helemaal geen verhaal.