Schooljuf Katja op haar mooist

Het fenomeen vrouw laat zich omschrijven als een gevoelig, maar bijzonder complex wezen geleverd zonder gebruiksaanwijzing. Vrouwen spreken vaak in een geheimtaal, waar mannen nauwelijks raad mee weten. Het zijn vaak mooie, fascinerende maar onnavolgbare creaties van de natuur. Voor ons mannen is de abc-formule eenvoudiger te volgen. De vrouw heeft een onberekenbare discriminant én geen woordenboek weet de betekenis van de versleutelde woorden die vrouwen, met elkaar, spreken. Vrouwen hebben een natuurlijke drang om de minder tactvolle uitspraken van ‘the opposite sexe’ te overdrijven tot in het oneindige. Waarom vrouwen dat doen, vraag het de dames zelf alleen zij weten het antwoord. Toch weten de ‘grijze’ haren op mijn hoofd mij te vertellen, dat de wereld er grauw en somber zou uitzien zonder al dat ronddartelend, zomersgekleed vrouwelijk schoon. Ik zoek nog verder de diepte op. Als vrouwen zwijgen (zegt Ata tegen zichzelf), spreken massaal de wapens, maar vindt ze maar eens vrouwen die zwijgen.

Haast een onmogelijke opgave, maar het is wel de moederliefde die ons leert liefhebben. In mijn geval komen de vage, abstracte antwoorden uit drie blikjes Guarana en de instrumentale versie van de Titanic, die repeterend op de achtergrond speelt. Ik probeer inspiratie op te doen voor mijn volgende column, maar het lukt niet echt, want mijn hoofd zit vol. Ik troost mijzelf met de gedachte, dat ik niet de enige man zal zijn, die een mensenlevenlang over doet om vrouwen te begrijpen.

Vijf sterren kruiswoordpuzzels zijn eenvoudiger op te lossen, dan de tot op heden onopgeloste mysterie van de vrouw. Mijn gevoelens dobberen eindeloos op de wateren van de Noordelijke Ijszee en ik raak steeds verder geïnspireerd door de ontroerende klanken van de titelsong. Ik zink dieper dan de Titanic in gedachten. Ik word weerloos meegevoerd op de golven van mijn emoties als de gevoelige snaren van de piano mijn hart strelen. Ik denk ondertussen aan Katja, het mooie webcammeisje.

Nee, niet zomaar een meisje maar een nieuwe bron van inspiratie voor mijn jonge schrijversgeest. Ze heeft de looks and the brains. Katja zit niet in de entertainmentwereld maar in het onderwijs. Ik bewonder haar om wat ze doet. Ze staat voor de klas. Zij is geen strenge meesteres, maar een lieve schooljuf. Ik heb negen uur met haar afgesproken, maar ze is er nog niet. Ze belt dat ze wat later komt. Ik weet het allemaal niet. Als de minuten verstrijken, neemt bij mij de onzekerheid toe. De spanning slaat om in zenuwen.

Ik wacht op haar als een ongeduldig kind op een snoepje. Mijn ogen zijn gekluisterd aan het beeldscherm als mijn vingertoppen over het toetsenbord wandelen. Ik ben nu al een gevangene in haar webcam, zij heeft me een week geleden geboeid. Ik ben gefascineerd geraakt door haar jeugdige schoonheid, sexappeal en vrouwelijkheid. Zij heeft mij in haar macht, zij heeft de regie in handen. Ademloos volg ik al haar bewegingen als ze sierlijk over m’n beeldscherm flaneert. Ik ben verworden tot een televisie zonder afstandsbediening.

Zij controleert en bespeelt mijn toetsen met haar goudblonde lokken en mooie blauwe ogen. De spontane Katja geeft mooie kiekjes weg en ik geniet. Ik observeer en bestudeer voortdurend haar sierlijke bewegingen. Ik peil haar humeur. Haar mondhoeken raken haar oren als ze van plezier haar tanden bloot lacht en haar ogen stralen van geluk. Katja spreekt met haar ogen en denkt met haar vingers als ze met haar handpalm haar kin ondersteunt. Ze fronst haar wenkbrauwen als ze peinst en ze dansen omhoog als ze geniet.

Dan valt plots haar webcam uit… Ze is nog wel online, maar ik zie haar niet meer bewegen. Ik mis haar aanwezigheid nu al. Ik mis het visuele. Ik sluit even mijn ogen om wat kiekjes van mijn harde schijf te halen. Enkele ogenblikken later is ze er weer. Ik heb haar weer voor m’n ogen en ze straalt fier in mijn zonnige gedachten. Katja steelt nu nog mijn ogen, maar als ik mij daar niet tegen wapen, steelt ze nog eens mijn hart.