Schudden naast de kerk

De piepkleine oude kapel St. Michel waakt in het noorden van Bretagne over haar brokkelige kust met heftige ebben en vloeden. Op de begraste parkeerplaats vol kuilen gaan we alvast staan om na het avondeten meteen het concert te kunnen bezoeken dat hier wordt gegeven. Al zullen we zo meteen zeker sterk naar de crêpes ruiken die ik nou eenmaal gepland heb voor deze dag. De gezichten van het muziektrio, die ons vanaf de affiches overal in de omgeving aankeken, hebben ons hierheen gelokt. Er staan nog meer auto’s geparkeerd van wandelaars die langs de kust hoog boven het strand een gedeelte van de oude douanierroute volgen. Het is koud voor augustus. De lopers zijn tamelijk dik ingepakt en nestelen zich met plezier bij terugkomst weer in hun warme vervoermiddel, tot wij als enigen overblijven in de schemer. Als het langzaam wat donkerder wordt verschijnen de concertgasten druppelsgewijs en kleden ook wij ons in de bakwalm concertklaar.

Het interieur van het kerkje is vrolijk. De ramen lijken door kinderen gemaakt van ongelijke stukjes glas en gips in felle kleuren. De beelden langs de wanden zijn onbeholpen en vreemd van verhouding. Het trio op het altaar bestaat uit een oude pianiste, een lange dunne violist en een cellist met baard en dikke buik. Ze maken een ware voorvertoning van het stemmen van de instrumenten, het verplaatsen van microfoons en het aan- en uittrekken van truien en jasjes. De toeschouwers wachten vanaf de volle banken rustig af. Ook wij weten inmiddels dat in Frankrijk een half uur later beginnen doodnormaal is.

Links van ons wordt een oudere vrouw zwaar gesteund door twee middelbare dames naar de voorste rij gevoerd, bijna gedragen. ‘Blind’, is mijn eerste gedachte. Dan zie ik dat ze huilt.
Veel mensen kijken naar haar. Ik blijf er ook gefascineerd naar kijken, al voelt het als voyeurisme. Dan gaat het licht uit boven het publiek. De muziek schalt anderhalf uur lang tegen de bogen van het dak, barst er bijna doorheen. Gepassioneerd wordt er gespeeld, maar mij iets te hard.
Na het concert gaan wij terug naar de kampeerbus. We besluiten de nacht hier door te brengen. Eenzaam, maar voor ons voelt het veilig.

Bij het wakker worden, lopen er alweer vroege wandelaars voorbij met- en zonder honden. Als de watertank weigert water te geven voor onze kattenwas, laat echtgenoot met fors geweld de bus even schudden. Onze beproefde methode om een luchtbel te verwijderen en het kraanpompje op gang te krijgen. Even later schuiven we de gordijntjes open. Vanuit een auto lachen mensen ons intens vriendelijk toe, zwaaien speciaal, stoppen nog even voor ze wegrijden. We zwaaien terug. Aardige mensen hier.
Dan pas dringt het tot me door: Jezus, die denken natuurlijk dat we gezellige ‘ochtendgymnastiek’ doen! Nou ja, dan hebben we de reputatie van stijve Hollanders in elk geval teniet gedaan. Geen slecht idee trouwens. Maar nee, we zijn net aangekleed.

Naar buiten kijkend onder het ontbijt zie ik net de vrachtwagen vertrekken met werklui die de vleugel hebben opgehaald van het concert gisteravond. Weer grijnzende koppen vanuit de cabine in onze richting.
We groeien in onze rol en grijnzen even vet terug.