In de bus op het eiland zat ik naast een man die voortdurend in slaap dommelde en daar ongegeneerd steun voor zocht bij mijn schouders en mijn benen. Zuid Amerikanen, althans, de mensen die ik tot dusverre had meegemaakt, waren niet bepaald bang voor lijfelijkheid en hadden een ander begrip van persoonlijke ruimte dan de meter die ik het liefst zou hanteren. De man liet zijn hoofd steeds verder zakken om uiteindelijk enthousiast mijn kruis toe te snurken. Vergeefs duwde ik tegen zijn schouder en schudde ik aan zijn arm. De man sliep en bleef slapen als een os. Ik accepteerde het uiteindelijk maar. Zo ging het hier nu eenmaal soms. De donkerblonde haren van de man onder me waren opvallend. Zoveel blonde mensen zag je niet in dit land, tenzij toebehorend aan toeristen die altijd toch een beetje een andere kledingvoorkeur hadden dan de gemiddelde lokale bewoner. Deze man was overduidelijk een Chileen, gekleed in een keurig gesteven broek met een vouw en onberispelijk gepoetste schoenen eronder. De menselijke bezetting van deze bus was sowieso opvallend licht. Zoveel lichte Chilenen had ik nog nooit eerder gezien. Met mijn kennersblik wist ik inmiddels zeker dat inclusief mijzelf, er zes toeristen in de overvolle bus zaten.
Onwillekeurig dwaalden mijn gedachten via de blonde haren onder me, af naar Steve, de Australiër waar ik even hiervoor enkele weken mee had samengereisd. Hij had me een vreemd verhaal verteld over een korte trip naar Paraguay en zijn verblijf in een verrassend, onverwelkomend dorp. Een vrijwel volledig Duits dorp, met zeer vijandig reagerende Duitsers. Ze weigerden met hem te praten en waren nogal dreigend in hun lichaamstaal. Steve vond uiteindelijk toch een veel te duur bed in het dorp en kwam door alle onwil heen, te weten dat het dorp bestond uit enkele stokoude Duitse mensen en een hele berg van hun nazaten. Nazi-ten, speelde ik een stille woordgrap af. Paraguay was in de periode na de oorlog een goed land geweest om naartoe te verdwijnen, evenals Uruguay, Chili en het enthousiaste Argentinië onder Juan Péron.
De buschauffeur kondigde een korte stop aan. De bus kraakte en gilde onder de plotselinge rem. Iedereen werd wakker geschud. Behalve de man op mijn schoot. Het meisje dat drie stoelen achter me aan het gangpad had gezeten bleef even bij me stilstaan.
“Bist du Deutsch?”, vroeg ze me, terwijl ze me vorsend aankeek.
“No, I am Dutch”, antwoordde ik haar in een andere taal.
Dat leek haar een beetje te storen. Ze keek me een tikje meewarig aan en wees naar de snurker op mijn schoot.
“I vould never accept such a thing”, beet ze me toe en liep snel door, de bus uit.
Haar minachting had op mij nogal effect. Ik voelde me ineens behoorlijk ongemakkelijk en begon te draaien om van de last op mijn benen af te komen. Ik duwde nog maar eens iets harder tegen de schouder van de man onder me.
“Word nou wakker”, dacht ik. “Señor, por favor”, zei ik.
Het leek inmiddels van levensbelang om weg te komen, om mijn vermoeide misbruikte benen te strekken. Om een sigaret te roken. Vrij te zijn. De claustrofobie rispte met geweld op, maar de man bleef stug liggen waar hij lag.
Een lange, donkere man liep langs en grijnsde me toe.
“What a lucky bastard”, knikte hij richting de snurker. Hij liep door en werd gevolgd door een andere toerist.
“Hi, I am James”, zei hij en trok resoluut de gewoon doorslapende man op mijn schoot omhoog om me te bevrijden.
Dankbaar keek ik hem aan en noemde mijn naam. Samen liepen we naar buiten. Ik met een felbegeerde sigaret en een aansteker in de aanslag, hij met een appel en een fles water. Buiten werden we opgewacht door de vier andere rugzakkers.
14 reacties
Bitchy · 13 mei 2009 op 07:09
Het eerste deel leest zo lekker weg dat ik eigenlijk door wil lezen!
[quote]De man liet zijn hoofd steeds verder zakken om uiteindelijk enthousiast mijn kruis toe te snurken.[/quote]
Hier gingen mijn mondhoeken van omhoog!
[quote]Nazi-ten, speelde ik een stille woordgrap af.[/quote]
Hoe kom je er op?!
Mien · 13 mei 2009 op 07:35
Onderhoudende column.
Heerlijk dat opsnurken 😀
Als ik het zo na-zi is het inderdaad een leuke taalvondst … ennuhh … wie wie na-zit is mij nog een raadsel (hij snurkte toch op jouw voor-zit)?
Maar … ehhh … waar zijn Kingsford, Dörte en nazaten gebleven?
Zijn ze in de vorige column blijven hangen?
Is dit een titelmankementje?
Of is deze column gewoon een volgend deel van de rest?
Enfin, whatever, ik zie uit naar de rest … en naar Kingsford en Dörte.
Zum wohl …
Señorita Mien
Edit na herlezing:
Publiceer je deze columns irreversible of in willekeurige volgorde op CX?
Ach … ik probeer ook maar jouw experiment te doorgronden … 😉
champagne · 13 mei 2009 op 09:34
En weer leest het als een trein, bus…nou ja whatever 😀
Ik was zo benieuwd waar Kingsford nou de nacht had doorgebracht? Maar ik vertrouw erop dat dat nog wel komt. Later.
lisa-marie · 13 mei 2009 op 09:41
Ik miste Kingford en heb het idee dat dit eigenlijk voor de andere moest komen.
En ik wederom genoten en gelachen ,zag je daar al helemaal zitten in die bus met die slapende snurkende señor 😆
WritersBlocq · 13 mei 2009 op 10:42
Deel I las als een trein, door dit deel ben ik een beetje als met een lekke band heen gehobbeld. Met name de 3e alinea leest moeizaam met de komma’s die niet helemaal doen waarvoor ze bedoeld zijn.
Misschien snap ik het ook niet, of plaats je ze niet in de volgorde zoals ze uiteindelijk als een boek gelezen moeten worden? Ik krijg de neiging om deel I te lezen, en dan deze weer, maar heb dat er niet voor over om een vervolgverhaal te volgen haha :lach:
Wel lekker om je weer te lezen, en überjammer ja, dat nazi’s over nazaad beschikten 🙁
SIMBA · 13 mei 2009 op 12:18
Na het lezen van deze even de eerste gelezen, die had ik gemist. Ze zijn goed afzonderlijk te lezen en ik ben dol op vervolgverhalen dus van mij mag best nog een deel 3 komen!
Anne · 13 mei 2009 op 12:28
Deze is een stuk betrokkener dan de vorige. Kan ook bijna niet anders met een snurker in je schoot 😀 Heel graag gelezen, mij stoort die onduidelijkheid in de volgorde helemaal niet. Vind ik juist leuk, en spannend ook wel. Heb een beetje het gevoel dat ik nu in een episode eerder zit, maar misschien klopt dat niet. Of misschien zelfs in een heel andere reis. Ik lees sowieso elk stuk als een verhaal apart. Dat het verband tussen de verhalen niet voor de hand ligt en net zo goed in iets heel anders kan liggen dan alleen de chronologisch verlopen tijd, leuk juist. Wie weet waar de lezer uiteindelijk aan zal landen 😉
arta · 13 mei 2009 op 19:39
Je hebt echt de ‘flow’ van een langer verhaal te pakken, meer kans om details verder uit te werken en die neem je ook. De laatste zin verwijst, wat mij betreft, overduidelijk naar deel I.
Mooi stuk!
Macx · 14 mei 2009 op 10:03
Ik ben een luie lezer maar deze tekst heeft mijn aandacht tot het einde behouden en bij de laatste zin dacht ik: He, jammer. Mooi geschreven. Ik zal het volgende deel ook gaan lezen.
Mup · 14 mei 2009 op 11:37
Uitgeprint, na elkaar gelezen en nu zit ik met een gevoel van; kom op! Waar ga je heen met je redder, wat gaan jullie doen? Ik wil meer!
Groet Mup
Dees · 14 mei 2009 op 15:45
Muchas gracias 😀
Ff als persoonlijke noot, het schrijven hiervan levert me echt enorm veel schrijffun op. En de reacties, heb er bij zitten glunderen deze keer, zowel bij de posi, als de weifel, als de toch wat minder posi reacties. Een beetje zoals ooit toen ik hier net schreef. Eigenlijk roept het bij mij een gevoel op als vroeger, als je dan werd voorgelezen en de meester of juf stopte bij een cliffhanger. En dat gevoel heb ik nu ook. Alleen bepaal ik de cliffhangers en weet ik ook nog niet helemaal hoe het verder gaat. Maar dat is ook heel spannend 😀 Heel lang verhaal, samengevat bedoel ik gewoon thanks.
WritersBlocq · 14 mei 2009 op 23:34
Kep toch nog ff deel I gelezen, en toen deze weer, en kwam tot de conclusie dat je het begin van een boek aan het uitprobeerschrijvelarijen bent.
Met dat in gedachten leest het wel weer lekker apart en toch een soort van samenhangend. De trailer hier op cx, de hardcover later op de plank bij de boekhandel.
Go go go!
(waarbij mijn voorkeur vooralsnog uitgaat naar deel I als start :-), maar ik zie uit naar de vlg delen – als die er tenminste komen, want met jou weet je maar nooit :hammer: )
KawaSutra · 15 mei 2009 op 00:54
Ik ben eigenlijk wel blij met de onafhankelijkheid van dit verhaal. Ik hoef niet te peinzen waar we ook weer gebleven waren in het verhaal. Ook valt me op dat de verleden tijd juist in dit verhaal mij absoluut niet stoorde, in tegenstelling tot het eerste deel.
Prachtig gedetailleerd verteld. Dit boek zou ik uitlezen.
Dees · 15 mei 2009 op 11:08
Nou nou detectiefje, je hebt het helemaal mis hoor 😀 Dit gaat geen boek worden. Dit is een vervolgverhaal. Maarreh, ik gebruik het wel als taal / verhaallab, dat wel. En inderdaad, met mij weet je maar nooit… 😀