September

“Ik haat rauwe kip aan mijn vingers,” mopper ik. Bij gebrek aan goed fileergereedschap – ik ben zeven jaar vegetariër geweest – sta ik met een aardappelschilmesje de zachtroze substantie in reepjes te verdelen. “En ik haat koken als het binnen 29 graden is,” zegt mijn lief, terwijl hij het pakje Chicken Hawaï nog eens bestudeert. Zweet druppelt langs zijn slapen. Hij citeert: “Kook de rijst in ruim kokend water met een beetje zout in 10 minuten gaar.” “Au!” Onmiddellijk laat ik het mesje vallen en steek mijn vinger uit boven de gootsteen. “Doe de kraan aan, de koude kraan! Snel!” Gehoorzaam als mijn vriendje is, voel ik al snel mijn vinger niet meer. Dat schijnt een goed teken te zijn. “Al die bacteriën in een open wond,” gruwel ik. Troostend legt hij een hand op mijn schouder, waarbij hij met zijn elleboog de snijplank schampt. Twee stukjes vlees verdwijnen tussen het fornuis en het aanrecht. Ik rol met mijn ogen en kijk verafschuwd toe, terwijl hij een snel opgezochte soepstengel in de smalle ruimte duwt. Als hij eindelijk de kip, inclusief een laag stof, wat paneermeel, een buisje rauwe pasta en een obscuur pilletje heeft opgevist, stoot hij zijn hoofd aan het keukenkastje waarin ik op zoek ben naar het belangrijkste ingrediënt.

In de keuken begint het ondertussen een beetje ongemakkelijk te ruiken. “Oh nee, die rijst is al lang klaar,” kreunt hij. Hij veegt zijn voorhoofd af met de rug van zijn hand en probeert te redden wat er te redden valt. Snel de rijst van het vuur af, de kip in de wok…
“Schatje?” begin ik voorzichtig.
“Wat?” bromt hij.
“Ik geloof dat ik de ananas vergeten ben…”
“Ja hoor, waar hangt die camera?”
“Nee, echt!”
“Weet je wat? Vergeet het maar! Ik heb het helemaal gehad met jou en je zomerse ‘kookkunst’. De mussen vallen dood van het dak en ik sta hier een beetje te roeren in…”
“Ik dacht dat ik je er een plezier mee deed! Ik hou niet eens van Chicken Hawaï, ik heb veel meer zin in pompoensoep of zo.”
“Nou, dan doen we dat toch?” Woedend smijt hij de pannen in de wasbak en haalt een zak kant-en-klare soep tevoorschijn.

Vier minuten later heb ik de gordijnen zo ver mogelijk dichtgetrokken, het ijsberenkleed-met-de-kop-er-nog-aan voor de tv uitgespreid en de dvd [i]Romantic Moods deel 11[/i] opgestart. Ik blader door het menu: een aquarium met tropische vissen, de Eiffeltoren [i]by night[/i] en een zich eeuwig repeterend bloemencorso. Een Pinokkio van gerbera’s, een reusachtige banaan van forsythia’s en een bewegende Balkenende van veertig soorten rozen trekken door het beeld. Telkens opnieuw. Maar de open haard die nooit opbrandt, blijft onze favoriet. Met een druk op de knop laat ik het vuur knetteren. De warmte slaat van de televisie af.

Mijn lief zet twee kommen soep op de salontafel en laat zich met een zucht naast me op het kleed vallen. Ik haal een hand door zijn haar. “Laten we hopen dat september vroeg valt dit jaar,” glimlach ik. Hij geeft me een kus op mijn wang en reikt me de soep aan. “Daar proosten we op.”