Shotgun

Toen ik een jaar of zes was, wist ik al wat ik wilde worden: “Schrijfster”. Zo’n groot woord voor zo’n klein meisje, zeiden sommigen. “En wat wil je dan schrijven?”, vroeg mijn moeder mij dikwijls. Ik antwoordde altijd vastberaden dat ik dat niet wist, zolang er maar papier en pen in het zicht waren. Later, toen ik rond een jaar of elf was, werden mijn plannen gewijzigd en meldde ik trots dat dierenarts wilde worden. Wie wou dat niet op die leeftijd? Nadat ik echter één van mijn beste vriendinnen (waarvan de moeder dierenarts is) had leren kennen, ben ik wéér van mening veranderd. Het werd weer schrijfster. Maar als mensen nu vragen wat ik precies wil schrijven, is het antwoord iets specifieker. Ik mompel vaak iets over dat columns me wel iets lijken. In ieder geval wil ik geen fictie schrijven. Over het algemeen geen boeken dus.

Tja, nu weet ik wel wat ik niét wil, maar dat helpt niet echt als je een profiel voor school moet kiezen aan het einde van de derde klas. Uiteindelijk heb ik gekozen voor alle talen behalve Grieks (jaja, ik doe gymnasium, and proud of it!). En zo min mogelijk exacte vakken zoals natuurkunde, wiskunde, scheikunde en in mijn geval zelfs aardrijkskunde! Filosofie heb ik wél gekozen. Ik vind toch wel dat filosofie je kan helpen om doortastender te schrijven. En je bent niet zo snel uitgeluld als je een beetje kunt filosoferen, aangezien er steeds weer vragen bij komen kijken. Het is natuurlijk ook gewoon leuk, met een lekker maffe docente.

Maar goed, ik dwaal weer af. Ik had het dus over mijn toekomstdromen (op baan- en studiegebied dan). Wel jammer is dat (voor zover ik weet) er niet echt markt in columnisme zit. Maar ja, als ik wat diploma’s heb kom ik vast wel aan de bak. Hoop ik.
Misschien wil ik over vijf jaar wel iets heel anders doen. Ik zou het niet weten.

Ik ben op zich best zeker van mijn toekomstplannen op schrijfgebied. Tenminste, meestal dan.
Als ik bijvoorbeeld voor een opdracht voor het vak Nederlands een zielig zeventje terug krijg, zoek ik wel naar een shotgun die gek genoeg nooit ergens te bekennen is. Niet om mijzelf af te schieten hoor. Nee, om mijn leraar Nederlands af te schieten! Maar ja, ik ben vast niet de enige leerlinge die soms moordlustige fantasieën over haar docenten heeft.

Toch is ie wel tof, die docent Nederlands. Hij heeft (vaak) wel wat nuttigs te melden over mijn zielige zeventje. Dan begint hij uit te leggen waarom dat zielige zeventje in de hoek van mijn blaadje priemt. Meestal knik ik wat en mompel: “Heeft U helemaal gelijk in, volgende keer beter.” Zijn advies dringt echter niet echt door omdat ik nog steeds op zoek ben naar die shotgun. Stom ding.

Als ik later nog eens naar het cijfer in het rood kijk en ik mijn teksten nog eens over lees, wanhopig op zoek naar de fouten, herinner ik me weer wat mijn docent Nederlands het uur daarvoor zei als advies. Heel vervelend, ik ben het altijd met hem eens. Zo ben ik ooit een zin begonnen met het woord ‘dus’, wat blijkbaar niet mag. En guess what, ziet u een zin begonnen met ‘dus’?
Raar toch dat zo’n cijfer zo’n indruk op me kan maken, terwijl ik die drie voor Grieks zo weg kan wuiven. Het zal wel aan het feit liggen dat ik Nederlands leuk vind. En dat ik meestal bij dat vak goede cijfers haal. En omdat ik er goed in moét zijn, omdat ik er later mijn baan van wil maken.
No pressure there!

Laatst las ik iets over het eerst herlezen van een stuk tekst voordat je het inlevert. Dat doe ik ook altijd wel, alleen meestal maar vijf minuten na het schrijven. Misschien is het een goede tip voor mij om er twee uur tussen te plannen.
Overigens vind ik dat je dit niet moet doen bij columns. Een column is (voor mij in ieder geval) vaak een uitspatting van een emotie of gewoon inspiratie of creativiteit. Iets wat je dus niet moet herlezen na twee uur of zelfs korter, omdat je dat gevoel dat je tijdens het schrijven had op het moment van herlezen niet meer voelt.
Maar voor school is het wel een handige tip!