Siamun-Ra

“Bij Seth*)!” laat Siamun-Ra zich ontvallen. Nooit eerder heeft hij zoveel seizoenarbeiders bij elkaar gezien. Liggend tegen een heuveltje lijkt de grote stroom mensen zich als een lint om het arbeidersdorp heen te vleien. Allemaal zijn ze op zoek naar een plaats om de komende honderd nachten door te brengen. Siamun-Ra heeft gelukkig zelf al een huisje gevonden. Hij is gelijk nadat de Nijl buiten zijn oevers begon te treden vertrokken. Terwijl zijn vrouw en kinderen voor het land en het vee zorgen, wordt van hem verlangd dat hij zijn artistieke handtekening zet in de tempel van Hatsjeptoet. Loom staat hij op en wandelt naar zijn onderkomen in het dal. Drie andere mannen hebben ook hun intrek genomen in het schamele huisje. Her en der staan hun bezittingen verspreid. Eetkommen van aardewerk, rieten drinkbekers en enkele godenbeeldjes staan op de grond. Één van de mannen kent hij nog van voorgaande jaren, de andere twee zijn vreemden. Alle vier hebben zij de eer om één van de grootste bouwwerken aller tijden te verfraaien met hun schilderkunst. Pepi, de oudste onder hen, haalt een grote kruik bier uit zijn bagage om hun laatste vrije dag weg te drinken. Algauw laat de alcohol hen vrijuit spreken over hun gezinnen, hun land en hun ervaringen tijdens eerdere herendiensten.

De volgende ochtend wordt iedereen in ploegen ingedeeld. Steenhouwers bij steenhouwers, schilders bij schilders en de beeldhouwers bij de beeldhouwers. Dit alles onder scherp toezicht van de architecten en de voormannen. Siamun-Ra en zijn huisgenoten krijgen te horen dat zij de reliëfs in de grote zuilengalerij mogen gaan schilderen. Nadat zij voor al hun materialen hebben getekend gaan ze onderweg. De eerste zonnestralen kleuren het landschap oranje en tonen de contouren van de tempel in al hun schoonheid. Siamun-Ra’s mond valt open van verbazing. Wat hebben de vaste krachten hard doorgewerkt deze winter. De goden moeten Hatsjeptoet wel goed gezind zijn. Hopend dat deze goedgezindheid op hem zal overslaan, kan hij niet wachten om te beginnen met schilderen. Zingend zoekt hij een plekje bij een muur, waarop een afbeelding staat uit het boek der doden.

Binnen twee uur zijn alle drieduizend arbeiders aan het werk. Er wordt gelachen, gevloekt en er worden vele verhalen uitgewisseld. Het gerucht gaat, dat farao Hatsjeptoet komende week een officieel bezoek zal brengen aan de tempel. Ze staat bekend als een vriendelijke vrouw, die enorme waarde hecht aan uiterlijke schoonheid. Tijdens haar regeerperiode is het land bevrijd van de littekens die de Hyksos hebben achtergelaten na hun jarenlange overheersing. In heel Egypte verrijzen de mooiste bouwwerken om de grootsheid van het land en hun heerseres te tonen. Vol vuur wordt er de hele week gewerkt tot midden in de nacht.

Een week later staan alle arbeiders gespannen aan de oever van de Nijl. In de verte komen enkele schepen hun richting op. Alle nekken zijn uitgerekt om als eerste een glimp op te mogen vangen van de farao. Nadat de schepen zijn aangelegd bij de steiger, snellen acht dragers met een draagstoel naar haar toe. Met sierlijke bewegingen stapt de farao er op. Ze draagt een witte linnen rok en haar borsten zijn bedekt met een brede ketting van lapis lazuli. Op haar hoofd draagt zij de kronen van boven en beneden Egypte. Vol ontzag slaan de mannen hun ogen neer wanneer zij hen passeert. Zenuwachtig loopt de architect van het gebouw naast de draagstoel. Hij verzekert de farao dat het werk volgens plan verloopt. Over zeven jaar zal het gereed zijn.

Siamun-Ra voelt kriebels in zijn buik, terwijl Hatsjeptoet de bouwwerkzaamheden inspecteert. Er heerst een doodse stilte als zij weer in het zonlicht treedt. Haar zachte stem dringt tot elk oor door, wanneer zij zegt: “Mijn volk! U hebt uzelf overtroffen in uw volgzaamheid. Mogen alle zegeningen van Amon u ten deel vallen!” De menigte juicht opgelucht, maar zij vervolgt: “Vandaag krijgt u allen een vrije dag. Mijn gevolg heeft vers vlees, brood en bier meegenomen om de nieuwe ontwikkelingen in de tempel te vieren. Mijn trots is groot!” Bij deze laatste woorden buigt zij nederig haar hoofd, terwijl haar onderdanen scanderen: “Leve onze god, de god van Egypte.”

De verdere dag wordt er gegeten, gedronken en gedanst. Niemand denkt meer aan vrouw en kinderen. Seth’s verleidingen overstemmen alles. Lofliederen ter ere van Hatsjeptoet worden gaandeweg verdrongen door schunnige liedjes. Er wordt geruzied, gelachen en dronken mannen vieren hun lusten bot op elkaar. Wanneer de maan zon’s taak overneemt liggen vrijwel alle arbeiders uitgeteld door het dorp verspreid. Siamun-Ra is één van de weinigen die nog nuchter is. Vol schaamte overziet hij het geheel. Hij zoekt zijn plaatsje op de heuvel weer op en sluit zijn ogen. Nog 92 dagen…

*)Seth: God van oa. de oorlog, foute verleidingen, werd gebruikt als vloekwoord.