Sjans

Vlak voordat ik de snelweg opdraaide kwam er naast mij een auto staan die ik meende te herkennen als de auto van mijn zwager. In de auto zat een man met piekerig blond haar druk naar mij te zwaaien. “Dat is hem!” dacht ik en begon enthousiast naar hem terug te zwaaien. Nu kan ik, ondanks mijn nieuwe bril, nooit zo goed zien wie er in zo een auto zit. Na het invoegen haalde ik de auto in en keek naar rechts. De man zwaaide weer even. Bij mij begon er wat te dagen. Dat was mijn zwager niet. Onzeker zwaaide ik nog wat terug. Was het dan iemand anders die ik kende?

De man kwam achter mij rijden en knipperde met zijn lichten. Brr! Wat moest die vent van mij? Even later reed hij weer naast mij en gooide een luchtkus naar me alsof ik een voortreffelijk gerecht was.

Het behoeft hier geen uitleg dat ik inmiddels mijzelf het liefst in het handschoenenvakje wilde opvouwen van ellende en gêne. Griezelend hoopte ik dat wij door het drukke verkeer van elkaar gescheiden zouden worden, wat gelukkig ook gebeurde.

Thuisgekomen vertelde ik aan mijn zoon en dochter het hele verhaal en hoe naïef hun moeder weer eens geweest was. “Getverdemme, mam! Je had sjans en dat op jóuw leeftijd,” zei mijn zoon en trok een vies gezicht. Beledigd vertelde ik hem dat er laatst nog tot twee keer aan toe met mij geflirt werd door jonge knullen. Pfff, wat dacht hij wel, deze mama kon er nog best mee door.

Had het dan toch wat te maken met die nieuwe bril? Een groot en donker montuur. “Leuk, heel retro,” hadden mijn pubers uitgeroepen toen ik hem net had gehaald. Voor de zekerheid vroeg ik nog even of retro iets goeds was. “Ja, hoor mam, retro is cool,” vertaalden ze voor me.

Blijkbaar ben ik er aantrekkelijker door geworden. Het kan natuurlijk ook zijn dat de bril zo groot is dat je mijn rimpels niet meer ziet.

Maar retrobril of niet. Ik hoop die snelwegengerd nooit meer tegen te komen.