Soep

Mijn, door een simpele pennensteek doorstoken ziel, bebloed mijn gedachten,ontdoet, mijn met webben doorvlochten gedachten, van zijn glinsterende dauwdruppels.
Welke als stralende parels van geluk mij toelachten, verdwijnen als een dauwdruppel die uiteen spat in een nevel van verdriet. Waarom, ongrijpbare gedachten, wie begrijpt de gang van deze spinsels, welke veranderen als de kleuren van de regenboog in een spel van een verkleurend prisma.
Neergeslagen door de kracht van het onbegrip, niet door het feit de we van gedachten verschillen, maar door het niet opbrengen van begrip, voor de stijl, de noden van mijn keuze, in gedachten.
Het laten, en doen van mijn gedachten is niet te beteugelen, laat ze gaan in hun eigen wirwar van bizarre draaiingen en tegenstrijdigheden.
De tijd die niet bestaat, maar slechts een verzinsel van de mens een streepje op een ronde schijf, waar een dwingende pijl aangeeft dat je wat kwijt bent, ik weet niet wat, maar men noemt het tijd.

Wat ben ik nu verloren ? Iets wat ik niet bezit of ooit heb mogen hebben, iets wat ik, waarschijnlijk; slechts gebruik of leen. Ergens, ik weet niet hoe zich dat rijmt, maar altijd tekort kom.
Of is mijn waarheid, welke niet te vinden is, ook niet op andere stranden met hun eigen mistige horizon van tegenstrijdige tijd.
Waar te vinden, een waarheid; de niet. De grijpbare gedachten van een medemens die niet te vangen zijn. De gedachte, de overpeinzing, de droom, vindt zijn weg, naar het geduldige papier en wordt gedeeld, door woorden.

Het gedeukte, omhulde pantser van mijn gedachten, het gescheurde etiket, van mijn dromen welke ik soms; ver; deelde met anderen, het verscheurende verdriet, dat het papier leeg zal blijven van jouw gedachten. Grijpbaar en ongrijpbaar, mooi en lelijk, krachtig en zo breekbaar en bros.
Dankbaar voor de eerste woorden onderaan als noot op onbeschreven blad.

Het schrijven van spinsels, ragen ,webben van gedachten, zal altijd doorgaan, en onbeschreven bladen blijven zich vullen. Door de doorstoken ziel van de mens, in gedachten of op het onbeschreven blad.
De gedachten zullen altijd zijn, herinneringen van de gedachten, de zin, de onzin. Ja; die ene zin, onvergetelijk als het eerste woord ,dat de gedachte vormde; die van mij; van niemand; van iemand; van iedereen, van anderen maar zeker die van jou.

Senahponex