Een gezellige zondagmiddag. Drankje, chipje en een ouderwets potje monopolie aan de keukentafel met z`n allen. De stemming zit er goed in. De deurbel gaat en ik sta als meest nieuwsgierige op, om te kijken wie ons met een bezoek vereerd.
Vragend kijk ik de jongeman van in de twintig aan. Mij onbekend, maar toch ervaar ik een schok van herkenning. Daar staat mijn man, zoals ik hem twintig jaar geleden ontmoette. Hij glimlacht een beetje zenuwachtig, steekt me zijn hand toe en stelt zich voor als Thijs.
“Sorry, dat ik U zo plotseling kom lastig vallen, maar ik kom hier voor m`n vader, Uw man.”
Het dringt nog niet goed tot me door. M`n mond valt open en ik heb het gevoel alsof ik zeker tien minuten als aan de grond genageld zo gestaan heb. “Is er iets?” hoor ik plots de stem van m`n man achter me.
Het wás een gezellige zondagmiddag die eindigde in een drama. Eindeloos hebben we gepraat en uitgediept. Het is een lieve jongen, die zoon van m`n man die ik nooit gekend heb. De jongen niet en mijn man ook niet, zoals nu blijkt. “Het betekende echt niets, die relatie, ik zweer het je!” Op z`n werk had hij haar leren kennen en hij had één keer seks met haar gehad.(hahahaha)
Toen vertelde ze dat ze zwanger was. Ze waren beide getrouwd en ook hij zou vader worden.
Voor beide einde verhaal, relatie. Een Slippertje…zoals ze zo vaak voorkomen. Zij verhuisde naar België .Hij heeft haar nooit meer gezien. En plotseling wordt hij geconfronteerd met het zaadje dat net iets sneller was dan dat van haar eigen man. Domme pech?
Ik moet bekennen dat dit niet mijn eigen verhaal is. Maar een drama dat ik zag bij mijn favoriete programma: spoorloos. Prachtig vind ik de zoektochten door vreemde landen naar de ouders van geadopteerde kinderen. Ontroerend, de verhalen die achter de adopties steken.
Nieuwsgierig naar de omstandigheden waarin de families zich bevinden. Maar schokkender vind ik de zoektochten naar spermadonoren. Je zult toch maar geconfronteerd worden met een kind waarvoor je alleen maar bereidwillig je sperma afgestaan hebt om iemand anders aan een kind te helpen. De vader van bovenstaande jongen werd gevonden, maar liet via z`n advocaat weten niets met deze zaak te maken te willen hebben, terwijl hij zo goed als zeker de vader is.
Had de moeder het ook aan de jongen verteld als “haar man” nog had geleefd? Was het een poging van haar om weer contact te krijgen met haar slippertje? Gemengde gevoelens had ik bij dit geval. Heeft zij het recht om het gezin van hém na twintig jaar totaal overhoop te halen? Of moet je in zo`n geval denken: boontje komt om z`n loontje…
“Ik zou hem met open armen ontvangen”, zeg ik tegen m`n man. Maar bij nader inzien besef ik dat er ook nog een moeder achter zit en dat dit het “hartelijk ontvangen” toch nog wel een stuk ingewikkelder maakt. Had zij haar geheim niet beter kunnen meenemen, het graf in?
Hysterisch zat ze te huilen. Spijt? Van haar bekentenis? Van de ontkenning, van wat voor haar ooit een hartstochtelijke liefde was? Maar voor hem waarschijnlijk weinig meer betekende dan domme geilheid. Jammer, dit was een uitzending met een open einde. Maar het prikkelde des te meer mijn fantasie.
14 reacties
KawaSutra · 30 januari 2006 op 20:21
Hè jammer. Eindelijk eens een smeuïg verhaal van een mede-columnist, blijkt het het toch weer een ver-van-haar-bed-show te zijn.
Ik deel jouw interesse in het programma. Terwijl je meegesleept wordt in de diverse familiedrama’s en geluksmomenten probeer je je toch vaak in zo’n situatie te verplaatsen.
Ik denk dat je een kind nooit de waarheid mag onthouden. De manier waarop is natuurlijk wel heel belangrijk. Ik denk dat een kind, ook al wordt er niets verteld, toch in zijn hart wel een zekere twijfel zal kennen welke voor hem onverklaarbaar is. De uiteindelijke wetenschap zal vaak als een opluchting ervaren worden denk ik.
Weer een prima column Sally.
DriekOplopers · 30 januari 2006 op 20:49
Mijn liefje verslindt Spoorloos. Dus met een half oog heb ik het item gezien. Ik vond het het zoveelste verhaal van een collectie klootjesvolk dat geen idee heeft van wat de consequenties zijn van gedragingen. Je weet de achtergronden ook niet. Heeft de vader 20 jaar niet geweten dat hij (nog) een zoon had? Heeft hij dan niet het recht om te verlangen, met rust te worden gelaten? Of heeft de vader juist alles op alles gezet om zijn kind te mogen zien, en heeft de moeder dat altijd weten te verhinderen? Je weet het niet…
Driek
Mosje · 30 januari 2006 op 21:29
[quote]Een Slippertje…zoals ze zo vaak voorkomen.[/quote]Er is er maar een hier op CX die slippertje met een hoofdletter schrijft en dat is Sally. Dat moet toch wat betekenen.
😛
Mooi sally-verhaaltje weer, al moet ik zeggen dat ik de “breuk” in het midden, waarbij het niet jouw verhaal blijkt te zijn, wat minder mooi vind.
Alhoewel “breuk”? Stel dat er morgen een jongeman bij jullie de winkel binnenstapt, en hij lijkt op je man…..
Spelt je echtgenoot slippertje ook met een hoofdletter?
😉
WritersBlocq · 30 januari 2006 op 22:41
Een slippertje ja, jeetje, wat kan er veel gebeuren… ik heb de uitzending niet gezien, moet meestal enorm janken om dat soort dingen op tv, en als jij het op jezelf had betrokken had ik zeker ook een traan gelaten, egwel.
Zo snoeihard als de switch bij mij aankwam, was niets vergeleken bij hen die dit echt meemaken. Slik…
Eddy Kielema · 30 januari 2006 op 22:42
Interessant verhaal. Af en toe kijk ik ook naar Spoorloos en het is verdraaid moeilijk om er met droge ogen naar te blijven kijken. De emotie spat dwars door het scherm.
Trukie · 30 januari 2006 op 23:23
De insteek om het vanuit een persoonlijk perspektief te benaderen komt wel binnen.
Ik sta wat dubbel tegenover dit soort emo-tv. Aan de andere kant besef ik ook dat juist een medium als tv een grotere vindkans kan bieden.
Toch geloof ik niet dat welke programmamaker dan ook, de kandidaat pardoes bij nietsvermoedende ouders laat aanbellen op een zondagmiddag.
Dat er moeite wordt gedaan om ouder en kind weer bij elkaar te brengen, juich ik toe. Hoe de omstandigheden ook zijn geweest of zijn. De ouder blijft verantwoordelijk voor de (mis)stappen die eerder in het leven gezet zijn. Een kind heeft het recht op vragen stellen en antwoord krijgen.
Ook een spermadonor zal denk ik er op voorbereid moeten zijn dat de erfgenaam van zijn genen (met van alles en nog wat daarin) een keer contact kan zoeken. Als je relatie goed is, zijn die dingen toch bespreekbaar?
Een column die je aan het denken zet Sally met een logische leidraad door gedachten en emoties.
Raindog · 31 januari 2006 op 00:35
Oh jee, ‘Smoorloos’, ik noem het programma altijd ‘Smoorloos’. Dit is dan bedoeld als weinig subtiele en vermoedelijke friezistische verwijzing naar de staat waarin ik uitsluitend naar dat programma kan kijken: smoorloos dronken.
Verder inderdaad een mooie Sally-column zoals al eerder opgemerkt.
En om problemen op voorhand reeds te voorkomen ga ik binnenkort het doucheputje eens stevig toespreken over wat allemaal wel en niet te zeggen in het geval het riool later nog eens vragen mocht stellen.
:laugh::laugh::laugh:
(Sorry…. dat doet dat programma dus met mij…)
Outsider · 31 januari 2006 op 07:29
[quote]Hysterisch zat ze te huilen. Spijt? Van haar bekentenis? Van de ontkenning, van wat voor haar ooit een hartstochtelijke liefde was? [/quote]
Ik heb het ook gezien en ik denk dat het haar speet voor haar zoon, omdat de stiefvader zelfmoord had gepleegd en de echte vader niets met hem te maken wilde hebben. Die zoon zei daarover: “Ik vind het wel laf” en dat vind ik ook.
wendy77 · 31 januari 2006 op 08:56
Ik mag er graag naar kijken, naar Spoorloos. Ik hou het dan ook niet droog. Ik had het dus al weer vrij moeilijk met het begin van je column. Blij te horen dat het niet jouw verhaal is.
Mooi geschreven.
Dees · 31 januari 2006 op 13:24
Gruwelijk programma, vind ik. Helaas voor velen een laatste kans om iemand te vinden en dat maakt het programma voor mij een beetje goedkoop, scoren over wanhoop.
Nóg erger: de grote adoptieshow. Mag je uit twaalf vaders de echte raden. Heb je hem goed, dan krijg je een bak geld. Oh. En een vader natuurlijk.
De column zelf vind ik moeizaam om te lezen. Dat is de eerste keer dat ik dat heb bij jouw schrijfsels trouwens. Deze krijgt me maar niet te pakken.
Grt,
Dees
Ma3anne · 31 januari 2006 op 14:58
[quote]Maar schokkender vind ik de zoektochten naar spermadonoren. Je zult toch maar geconfronteerd worden met een kind waarvoor je alleen maar bereidwillig je sperma afgestaan hebt om iemand anders aan een kind te helpen.[/quote]
Sja, dat hadden die heren van tevoren maar moeten bedenken dat zo’n kind misschien in een crisis zou kunnen komen en zijn vader gaat zoeken. Kom nou! Als je een kind maakt, op welke manier dan ook, ben je dat kind dingen verschuldigd.
En ja, een kind heeft het recht om te weten wie zijn ouders zijn. Zonder meer. Waarom zou het kind de lasten moeten dragen en kunnen de ouders vrijuit gaan?
Spoorloos geeft mij altijd een dubbel gevoel. Ik ben altijd blij als mensen elkaar vinden, maar vind het tegelijkertijd dubieus dat het zo breed uitgemeten wordt met effectbejag van snotterende kijkers.
De speurtochten op zich vind ik interessant.
Ja, ik kijk. Heel soms. En als dan weer dat dubbele gevoel optreedt, zap ik het een tijdlang weg, totdat…..
Ik toch weer blij ben als mensen elkaar vinden.
Kees Schilder · 31 januari 2006 op 18:44
[quote]Oh jee, ‘Smoorloos’, ik noem het programma altijd ‘Smoorloos’. Dit is dan bedoeld als weinig subtiele en vermoedelijke friezistische verwijzing naar de staat waarin ik uitsluitend naar dat programma kan kijken: smoorloos dronken. [/quote]
Op mijn lijf geschreven, maar de column vind ik grandioos.
Mup · 31 januari 2006 op 20:58
Heb veel moeite met het persoonlijke drama voor miljoenen kijkers uitbuiten, zeker als het voor sommige mensen hun laatste hoop is iemand te vinden. Ik ging meer voor ‘Het spijt me’ en dan wachten totdat iemand NEE tegen de bloemen riep:-)
Groet Mup.
Dinah · 1 februari 2006 op 09:10
[quote]Van de ontkenning, van wat voor haar ooit een hartstochtelijke liefde was? Maar voor hem waarschijnlijk weinig meer betekende dan domme geilheid. [/quote]
Ook ik heb de uitzending gezien en helaas kan ik geen sympathie voor deze man opbrengen. Hij wist heel goed waar hij 20 jaar geleden mee bezig was. Mijn vader zou zeggen:” niet de lusten maar ook de lasten”. Ben het ook met deze jongen eens, hij is gewoon laf en tja wil je dat als vader???