Spinrag en Angels

Deze keer neem ik je mee in mijn denkwereld, ik laat je door mijn ogen kijken en deel mijn gedachten met je tijdens een warm weekend in september-2005; wees dus gewaarschuwd. Als de eerste spin zijn lentewebben weeft, dan kijk ik vol bewondering naar zijn creatie.
De snelheid waarmee dit web tot stand komt en daarmee de doeltreffendheid van het web doen mij versteld staan.
Ik haal die webben niet weg want zij zijn nuttig voor mij, er zit er eentje voor het bovenlicht van mijn keukenraam.
Het bovenlicht staat altijd open maar de spin komt nooit naar binnen; denk ik, want ik zie dat nooit.
Heeft hij iets met spinnen vraagt u zich misschien af?
Nee, in het geheel niet maar de volgende omschrijving werpt misschien ander licht op de zaak.
Spinnen zijn nuttige beestjes die veel irritatie bij mij wegnemen doordat muggen in hun webben verstrikt raken, vooral als het warm weer is en alle ramen en deuren bij mij openstaan.
Over muggen zal ik hier niet verder uitweiden want iedereen weet waartoe een mens in staat is bij het horen van een muggengeluid alleen al.
Maar, in deze zin ben ik een voedselverstrekker voor de spinnen en vertaald naar menselijke maatstaven als zodanig een soort supermarkt.
Wespen hebben bij mij ook een streepje voor, ik sla ze bijvoorbeeld nooit weg; nee in tegendeel: ik voer ze zelfs.
Als ik s’zomers buiten zit met mijn biertje zoals nu in september, dan komen er nog wel een paar overgeblevene kijken.
Ze snuffelen mijn tafeltje af, komen op m’n arm zitten en lopen over mij heen; ze controleren verder of er iets eetbaars op mij te vinden is.
Ze zien er mooi uit en vooral teer, zoals hun vleugels die flinterdun zijn waarbij je de structuur goed kunt zien en dan hun pootjes: dunner dan een haar.
Er zitten strepen als cirkels om hun gele lichaam en als je ziet hoe zij eten dan ervaar ik dat als een wonder der natuur.
Als ze mij verlaten snel ik naar de keuken en haal suiker om buiten op tafel te leggen.
Niet veel later komen er een paar wespen, zij strijken neer vlakbij de suiker en ik zie hoe ze daarvan eten, het lijkt een feestmaal voor ze.
Is hun dank voor mij dat ik nooit gestoken wordt?
Wespen eten ook muggen en ander vliegend gedoe dat ik niet in huis wil hebben, dus is een wesp net als een spin een aanvulling voor mij.
Ik heb geen last van wespen en ben er ook niet bang van en zit evenmin als een motorisch gestoorde in de rondte te meppen om ze weg te krijgen.
WHAMMMMM!!!!!!!
Ik schrik wakker uit mijn gemijmer en realiseer mij dat ik recht in het smoel van buurman kijk.
Hij staat te lachen en verteld vol trots dat hij net een wesp heeft doodgeslagen.
Waarschijnlijk één van die wespen die ik net had gevoerd, die over mij heen liep zonder mij te steken; een vriend.
Ik heb het toch al niet zo op buurman zoals in een eerder verhaal al tot uitdrukking kwam, maar nu heeft hij het echt helemaal verbruikt bij mij.
In het najaar vind ik soms dode wespen in verborgen hoekjes, die begraaf ik dan in de plantenbak door met mijn vinger een gaatje te prikken in de potgrond en het beestje erin te doen.
Plechtig dek ik dan de aarde toe.
Vliegen daarentegen gooi ik in de vuilnisbak, zelfs voor mij zijn er per slot van rekening grenzen.
Dat zou ik met sommige mensen ook wel willen doen maar zulke grote vuilniszakken heb ik niet.
Wij mensen maken deel uit van de elementen die de aarde beheersen en moeten daar respect voor hebben; voor mens en voor dier.
Ik spring even over naar een ander voorbeeld: de tempels van Gizeh.
Die staan sinds 4.700 jaar in een bepaalde volgorde opgesteld.
Maar wie weet dit; wie weet waar dit over gaat?
Wie weet wat de achterliggende gedachte hierbij is?
Er zijn dus ooit mensen geweest die dit verschijnsel, 4.700 jaar geleden al, hebben gezien en dit voor het nageslacht hebben vereeuwigd door de opstelling van deze tempels.
Ik speur s’nachts bij heldere hemel vaak naar de sterrenbeelden, want ik woon in een flat op de negende etage en heb op deze manier een mooie helikopterview over dit ondermaanse in correlatie tot het hemelse; iets dat mij wel ligt.
Tot soms erg diep in de nacht zit ik dan de hemel af te turen en laat hierbij m’n gedachten de vrije loop.
Als ik geluk heb zie ik een satelliet over scheren en soms, ja soms zie ik dan de wachter van Orion staan in precies dezelfde volgorde als de tempels 4.700 jaar geleden zijn opgesteld.
Dat is toch wonderlijk?
Dit beschouw ik als een hoogtepunt en ga hierna meestal te bed.
Dan denk ik nog even na over de mens…….., waarom maken wij zo ons druk om het milieu?
Wij verzieken het zelf en moeten wij ons dan druk maken om het te verbeteren?
Wij slaan elkaar de hersens in terwijl we moeten overleven!
Wij zijn denk ik te gast op deze wereld en zijn het enige dier dat zijn eigen biotoop afbreekt in plaats van het op te bouwen.
Jaques Brell heb ik nu opstaan en hij zingt: “mijn vlakke land”.
Hij bezingt hierbij de elementen en inspireert mij met dit epistel.
De regen en de wind, en vooral de nederigheid die wij hieruit moeten ontlenen.
En als het uit de hand loopt dan kraakt het land, zingt hij.
Respect voor alles wat leeft, zelfs voor een wesp of een spin.
Ik had je vooraf gewaarschuwd: ik neem je mee in mijn warrige gedachten.
Prlwytskovsky.

“Wanneer de regen daalt op straten, pleinen, perken….
op dak en torenspits van hemelhoge kerken;
in dit vlakke land, waar ‘d oostenwind zijn land nog vlakker slaat;
dan kraakt mijn land.”
Jaques Brell.