Spoedeisende Hulp

‘Met de alarmeringsdienst. Uw vader is gevallen. Kunt u er even heengaan?’
‘Ja, oke. Weet u hoe hij eraan toe is?’
‘Nee, we kunnen hem slecht verstaan.’
Ik hang op en met een angstige mengeling van vluchtneigingen en plichtsgevoel probeer ik helder te worden. Het is tien voor half drie in de nacht. Een stemmetje in mijn achterhoofd roept: ‘Ik wil niet, ik wil echt niet!’ Het is de derde keer in twee weken, dat ik uit mijn slaap gebeld word, omdat mijn vader is gevallen in zijn huis. Met de auto scheur ik door de verlaten straten. Het is net als de vorige keren een eenzame rit. Zal ik hem dood aantreffen, zoals mijn moeder vorig jaar? Is hij gewond? Zal ik een dokter kunnen vinden die wil komen, of schepen ze me weer af met een smoesje? Het lood in mijn schoenen wordt zwaarder en zwaarder. Net als mijn hart.

Met een diepe zucht draai ik de sleutel om in het slot en loop de gang in. Mijn benen willen niet verder. Ik durf de kamer niet in. Tranen wellen op. Ik slik ze in. Nog één keer diep zuchten en dan maar zien. Geen geluid te horen. Verdomme. Is hij dood?
‘Rustig blijven,’ spreek ik mezelf vermanend toe.

Daar ligt hij, met zijn hoofd tegen de kast. Met zijn linker hand klampt hij zich vast aan het tafeltje ernaast. Hij leeft.
‘Pap, ik ben er. Laat dat tafeltje eens los, ontspan je maar.’
‘Nee, dan val ik.’
‘Dat kan niet, pap. Je ligt al op de grond.’
Ik streel zijn gezicht.
‘Wat heb je nu weer uitgespookt?’
‘Ik weet het niet. Alles is zo raar.’
‘Heb je pijn?’
Mijn ogen en handen onderzoeken hem en ik stel vragen. Gelukkig zie ik nergens bloed en hij weet nog welke dag het is, maar mijn naam is hij kwijt. Hij noemt de naam van mijn moeder. Ik zie zijn linker mondhoek licht naar beneden hangen. Een TIA? Of erger?
‘Ik ga de dokter bellen.’
‘Nee, leg me gewoon maar in bed, het valt wel mee. Ik heb nergens pijn.’

De dokterspostassistente handelt het administratieve gedeelte af en vraagt of het echt nodig is dat er een arts komt. Ja natuurlijk, anders bel ik niet. Ze geeft me instructies hoe ik mijn vader in bed moet leggen. Dat kan ik dus op dit moment niet in mijn eentje, maak ik haar duidelijk. Na veel geharrewar belooft ze me, dat er een arts komt kijken.
‘Maar dat kan meer dan twee uur duren mevrouw, want het is druk vannacht.’
‘Twee uur? Dat kan niet! Die man ligt hier volgens mij te sterven!’ hoor ik mezelf roepen.
‘Ga ik dood?’ vraagt mijn vader angstig.
Met mijn hand over de microfoon fluister ik: ‘Nee, je gaat niet dood, maar ze willen niet snel een dokter sturen. Ik moet flink overdrijven.’
‘Leg me nou maar in bed en laat die lui toch barsten.’
Ik doe net of ik hem niet hoor, vraag nogmaals om SPOEDhulp en hang op.
Na een kussen onder zijn hoofd en een deken over hem heen te hebben gelegd, maak ik het me gemakkelijk naast hem op de harde vloer.
‘Probeer maar te slapen, pap. Het kan nog even duren voor ze er zijn.’
Hij sluit zijn ogen. Zijn oude handen liggen in de mijne en ik streel ze. Wachtend op de lange, eenzame nacht die voor ons ligt, luister ik naar het tikken van de klok.

Tien minuten later gaat de bel. Een jonge, stevige vrouwelijke arts en een potige chauffeur. Mijn noodkreet heeft toch overtuigend genoeg geklonken. Ik vraag haar of hij niet in bed getild moet worden, omdat hij zo ongemakkelijk ligt.
‘Nee, dat mogen wij niet,’ zegt ze. ‘Als u dat per se wilt, moet u dat zelf doen.’ Ik sta perplex.
Ze onderzoekt hem zorgvuldig en belt een ambulance. Binnen vijf minuten zijn ze er. De ambulancegarage is om de hoek. Behendig wordt mijn vader op de brancard getild en ik stap in naast de chauffeur. Op de Spoedeisende Hulp wordt besloten hem ter observatie in het ziekenhuis te houden. Hij heeft hoge koorts en een longontsteking, misschien ook een TIA of erger. Ze dienen hem onmiddellijk antibiotica toe.
Ik voel me opgelucht dat hij mag blijven en boos, omdat ik zo moest aandringen en overdrijven, voordat er hulp kwam.
In de donkere nacht loop ik naar huis. Eindelijk kan ik een keer gaan slapen zonder de angst wakker gebeld te worden. Er valt een rust over me heen. Hij is in goede handen.

Ik slaap een gat in de dag.