Spoorzoeken

De schemering dreigt. Een gure wind jaagt door de straten. Met moeite weet de zon zich nog net boven de dicht opeengepakte gevels uit te trekken, waarna hij berustend zijn ondergang aanvaardt. Voor hem is er geen eer te behalen. Zijn krachteloze stralen weten nauwelijks door het grijze wolkendek heen te dringen. Ze geven de mistige contouren van de stad niet meer dan een geelachtige gloed. Terwijl de zon vlak boven de einder langzaam oplost in een rossige nevel, ontwaken ontelbare kleine lichtpuntjes zover het oog reikt. Stilstaand of in beweging, ieder lichtje verraadt de aanwezigheid van mensen, met elk hun eigen reden van bestemming. Enkelen zijn nog aan het werk achter eenzaam verlichte vensters, willekeurig verspreid over de in het duister gehulde gevel van een kantoorgebouw. Anderen zijn spoorslags onderweg gegaan, als een sliert van vuurvliegjes, dansend door het donker van de vallende nacht. Even verderop zicht op de gestapelde kijkdozen van een woontoren, gevuld met uitbundige kerstversieringen en een ogenschijnlijk tientallen meters hoge kerstboom die zich door alle etages naar de top heeft geboord. Automobilisten jagen spoorzoekend hun lichtbundels achterna als de ster van Bethlehem, op weg naar huis. Want daar wacht warmte en gezelligheid.

Maar soms is, achter die façade van vrolijke lichtjes, de gezelligheid ver te zoeken. Zelfs de met zorg opgetuigde kerstboom weet het verbeten stilzwijgen niet te doorbreken. Woorden verdwalen in een nietszeggend vacuüm en missen betekenis. Het is er wel; de hunkering naar warmte, een spoor van liefde, maar muren van onmacht en trots verzekeren ieder van zijn eigen eenzaamheid.

Buiten, in de ijzige kou, schuift een man doelloos langs de gevels. Af een toe schuin een blik naar binnen werpend. Fantaserend over het leven dat zich achter die verlichte ramen afspeelt. Vervolgens gelaten de beeldvorming verdringend vanuit een knagende jaloezie, aangevuld door een verlammend zelfverwijt. Nors kijkt hij weer voor zich uit. De eerste sneeuwvlokken dwarrelen verlegen maar ontdeugend naar beneden en maken plotseling een glijtocht op de streken van een windvlaag die vanuit een smalle steeg verrast. Met één hand trekt hij zijn kraag hoog op en hij schudt zijn schouders als een stil protest. Als hij een lantaarnpaal is gepasseerd in de schaars verlichte straat verdwijnt hij in de nacht, slechts vergezeld van zijn steeds langer wordende schaduw. Het zal niet lang meer duren voor zijn voetspoor in het verse laagje sneeuw zal worden uitgewist.