Sporen (7 Juni 2003 – op weg naar meeting)

Emmen 7 juni. Zaterdagochtend , 12 uur. Boemeltje richting Zwolle. Wanneer iemand een rustig treinreisje wil maken kan die beter niet naast of tegenover Kobus gaan zitten. Want die lult je de oren van de kop. Ook deze keer denk ik weer een gewillig slachtoffer te hebben gevonden. Een wat oudere man, die ik al vriendelijk had begroet op het stationnetje. De trein zet zich in beweging. En dat is op dit traject al een hele prestatie. Terwijl ik nog even bijkom van dit onverwachte geluk neemt de grijzige figuur tegenover me direct het initiatief. Zo’n eenakter waar je alleen met verbazing naar kunt luisteren. Zag u dat wachthokje ? Zat vorige week nog glas in. Moet met geweld ingeslagen zijn, want het was echt stevig. Zullen wel weer jongeren geweest zijn. Als ze al in hun kraag worden gepakt door de wijkagent krijgen ze een alternatieve straf via Bureau Halt. Mogen ze een schoolplein schoonvegen. Hebben ze nog lol in ook met zijn allen. Dat is toch geen straf ! Ik heb zelf in Den Haag gewoond meneer. Als ik zoiets vroeger flikte ging ik van vrijdag tot maandag de cel in. En wanneer ik daarna naar huis durfde stond pa boven aan de trap in zijn lange jaeger onderbroek. En die sloeg me ook nog eens bont en blauw. Dat laat wel zijn sporen achter. Zoiets doe je dan nooit meer ! Er is geen ontzag meer. Op school heten de onderwijzers Jan en Piet. Dat moesten wij niet proberen, een meester bij zijn naam noemen. Kreeg je direct een oorvijg en werd je naar de bovenmeester gestuurd. Maar tegenwoordig moet alles zo nodig pedagogisch verantwoord zijn. Nou, ik ben er niks slechter van geworden. Het klopt allemaal niet meer. Na de oorlog heb ik 3 jaar in Indië gezeten, meneer. En ook nog een studie gevolgd. We kregen een briefje dat we terugkerend in Nederland onze studie mochten afmaken. Dus toen ik weer thuis was direct dat briefje ingeleverd. Afgewezen ! Maar ik heb mijn vakbondsbestuurder er werk van laten maken. En binnen 2 weken kreeg ik bericht dat ik alsnog mijn studie mocht afronden. Nog een voorbeeld. Mijn vader zaliger had een klein pensioentje. Maar toen de ‘Zeven Provinciën’ werd overgenomen door een instelling uit Utrecht kreeg hij ineens geen geld meer. Wat hij ook probeerde. Heb zelf ook nog contact gehad met die lui. Werd gewoon afgezeken. Toen heb ik de Ombudsman in Rijswijk gebeld. Binnen een uur kreeg ik al een belletje terug dat het geld onderweg was. Kijk meneer, ik ben mondig genoeg. Maar de mensen die te netjes zijn, die accepteren het maar gewoon. Dat zijn de luitjes die ook hun hand niet willen ophouden bij de sociale dienst terwijl ze gewoon recht hebben op een bijdrage.

Halte Coevorden. Misschien mijn kans om er even tussen te springen. “Ja, maar er zijn toch ook wel goede dingen. Het is niet allemaal zo slecht toch” ? Verder kwam ik niet.
Goede regelingen ? Mijn vrouw heeft artrose in haar knieën. Familie uit Vlissingen heeft een aangepaste vloer gekregen en een verhoogd toilet. Zijn landelijke regelingen voor uit een pot van de WVG (Wet voorziening Gehandicapten). Hebben wij ook aangevraagd. Mijn vrouw moest op het toilet gaan zitten. En de ambtenaar ging de afstand meten van de knieën tot de grond. En dat moest minimaal 50 cm zijn. Was maar 48 cm. En dus geen verhoogd toilet ! Dat is meten met twee maten. Het is allemaal verrot hier in dit land. Zogenaamd vallen we van verbazing van onze stoel als iemand beweert dat er ergens fraude is gepleegd. Dat is er altijd al geweest, meneer. Was je lid van een selectie team en een bestuurslid had een hoge functie bij een bouwvereniging dan had je zo een woning. En als je vriendjes hebt bij de gemeente krijg je ook veel voor elkaar. Dat zal altijd zo blijven. Ik praat het niet goed hoor, maar zijn wel de feiten. Als het om de poen gaat heb je als burger geen moer te vertellen. Wie betaalt, bepaalt. En al die schijnheiligheid. Niemand kijkt naar seksprogramma’s op TV. Maar de kijkcijfers wijzen wel anders uit. Alleen heet het geen seks meer tegenwoordig. Je mag nu kijken omdat het zogenaamde docudrama’s zijn of reality TV. Nou de boezems en blote billen vliegen steeds vaker je huiskamer in. De Nederlandse TV wordt steeds meer het Buch-beeld van cultuur. Maar het zal mijn tijd wel allemaal duren, meneer. Ik zit nu lekker rustig in Drenthe. Beetje genietend van mijn oude dag. Mijn opmerking, dat wanneer we er allemaal zo over denken er nooit wat verandert, wordt overstemd door de omroepinstallatie.

Voorlopig eindstation Zwolle. Meneer stapt uit. Zijn vertier zoeken op de markt. En ik moet nog verder. Maar bevrijd voel ik me nog lang niet. Een slungel met een ‘kleurtje’ wordt afgevoerd tussen twee agenten. Geen kaartje waarschijnlijk. Ik probeer een link te leggen tussen de oude heer en de jongeman. De vraag “spoort het hier nog wel ?” spookt door mijn hoofd. Als ik de intercity richting Utrecht instap zoek ik wanhopig naar een plekje ver weg van kletsende mensen en gsm. Half verscholen achter mijn jas glimlach ik naar een allochtone moeder die geen woord Nederlands praat en heel kundig haar kindjes ervan weerhoudt in schreeuwen uit te barsten. Want Kobus moet even tot rust komen. Straks wacht de meeting. En dan moet ik er weer tegenaan !