‘Stiltewandeling in groep’. Ik zie de aankondiging in het lokale krantje en gniffel. Dit is duidelijk voor mensen die voor de uitdaging gaan. Een stille wandeling is immers een stuk gemakkelijker in je eentje. Verplicht stil zijn met vreemden voelt bij voorbaat al ongemakkelijk. Mij onbekende mensen wil ik op hun gemak stellen en dat is best moeilijk als je, al dapper voortploegend, sereen langs ze op moet staren. Misschien werkt het wel hoor en schept zo’n stiltewandeling een band voor het leven. Dat je later in het winkelcentrum nog eens een stiltegroepslid tegenkomt en héél stil tegen elkaar knikt.
Ik gun echt ieder zijn of haar kick maar voor dit soort dingen ben ik gewoon niet zo geschikt. Als ik echt van de natuur wil genieten, passen daar nu eenmaal weinig of geen mensen in.
Regelmatig kies ik voor een wandeling in de miezerregen omdat je dan geen hond tegen komt. Letterlijk. Als ik wandel heb ik geen zin om elke vijf minuten goedemorgen, goedemiddag te zeggen en al helemaal niet om aanhankelijke vierpoters van me af te schudden.
Behalve dat ik ontroerd kan raken door de schoonheid van mijn favoriete heideveld, heeft het als bonus dat honden er alleen aangelijnd toegang hebben. Vanwege de schapen en Schotse Hooglanders maar misschien ook wel een beetje vanwege mensen zoals ik, die niet kunnen ontspannen in de buurt van die hijgende, opdringerige mormels.
‘Hij doet niks hoor’, roept het baasje met een superieur lachje. Rot op met dat beest, denk ik dan. Zit daar al met zijn neus in mijn kruis en nóg roepen dat ie niks doet, hoe ongeloofwaardig kun je zijn!
In mijn eentje in de natuur laad ik echt op. Hoezeer ik van mensen hou en niet zonder ze kan, kosten ze me vaak ook energie. Vandaar dat ik het isolement zo nu en dan dringend nodig heb. Al die shit van prinses Irene die tegen bomen praat, echt waar, dat bestaat! Nou ja, ik bedoel dat ik dat ook doe. Ik kan intens gelukkig worden van bomen, ze geven me energie en daar bedank ik ze soms voor. Ze zeggen nooit iets terug, behalve nu en dan met ruisende takken bij een uit het niets opstekende windvlaag.

Ik wandel ook echt wel eens in gezelschap en kan daar, op een heel andere manier, erg van genieten. De laatste keer dat ik met een van mijn zussen wandelde, zong ik midden in het bos, vanuit het niets zo hard ik kon ‘lalalalala’. Ik had Wende Snijders op tv aan Wilfried de Jong horen vragen of hij wel eens heel hard ‘lalalalala’ zong. Vervolgens deed ze dat met rood aangelopen hoofd op zo’n aanstekelijke en bevrijdende manier voor, dat ik dat ook wilde.
Mijn poging was heel bevrijdend voor mijn zus, die blauw aanliep van het lachen en niet wist of ze haar handen nu voor haar mond moest houden omdat ze moest hoesten van het lachen, of in haar kruis omdat ze er ook van moest plassen.
Niet dat zij nou zo normaal is. Een kwartiertje later keek ze broodnuchter in een holle boom en fluisterde: kaboutertjes, waar zijn jullie?

Als je dan toch in gezelschap wilt wandelen, verkies ik deze versie boven de ‘stiltewandeling in groep’. Hoewel het me ook een heel bijzondere ervaring lijkt een keer mee te gaan met een stiltewandeling. Voor de groep dan. Ik denk dat het een goed leermoment is als ik ineens midden in de stilte heel hard ‘lalalalala’ ga zingen. Ik weet zeker dat de deelnemers de stilte daarna nog meer waarderen.

Categorieën: Verhalen

11 reacties

Avalanche · 10 juni 2010 op 09:45

Puntgave column. Heb helemaal zin in een ‘lalala-wandeling’ gekregen :hammer: .

Mien · 10 juni 2010 op 09:53

Mooie mijmercolumn.
Ik zie hem je schrijven in gedachten tijdens een ochtendwandeling.
Met aan het eind een eindspurt omdat je twee dingen moet lozen. Je hoofd en … te laat 😀

Mien (praat én plast tegen bomen)

Chi_Dragon · 10 juni 2010 op 10:27

Ik wandelde even met je mee.

SIMBA · 10 juni 2010 op 10:43

Ben meer het type la-la-la wandeling dan stiltewandeling! Leuk geschreven!

LouisP · 10 juni 2010 op 12:17

Anti,

‘k heb dit stuk in alle stilte gelezen. En het bewonderd. Ik vind ’t mooi. Erg mooi..

“Verplicht stil zijn met vreemden voelt bij voorbaat al ongemakkelijk.” Zo voel ik het ook!

louis

sylvia1 · 10 juni 2010 op 14:02

Ik dacht dat de enige mensen die in de regen gaan wandelen juist de hondenbezitters zijn, die moeten wel 😉 Vlot geschreven verhaal.

Prlwytskovsky · 10 juni 2010 op 16:44

Schitterend. De tweede alinea, daar kan ik mij helemaal in vinden.

Vooral in deze:
[quote]Als ik echt van de natuur wil genieten, passen daar nu eenmaal weinig of geen mensen in[/quote]

arta · 10 juni 2010 op 17:03

Erg leuk!
[quote] sereen langs ze op moet staren[/quote]
Deze zin liep niet lekker naar mijn idee…

Anti · 10 juni 2010 op 22:29

Haha, denk dat Lalala-wandelingen gat in de markt zijn. Dank voor alle reacties, erg inspirerend!

lisa-marie · 10 juni 2010 op 23:48

In stilte genoten.

Fem · 11 juni 2010 op 07:40

Erg mooi en tegelijk ook geestig…

Wat is het nut van een groepswandeling, als je al die “nieuwe” contacten niet eens aan kan spreken 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder