Straatleven

Santiago is een heleboel. Het is arm en rijk, achtergesteld en modern. In een stad als deze kun je beide kanten op argumenteren. Tweeëndertig wijken zijn eigenlijk tweeëndertig ministeden die soms werelden uit elkaar liggen. Toch loop ik op zondag vaak dezelfde route door het centrum. Want er is niets wat deze stad zo mooi samenvat als je ogen de kost geven tijdens een wandeling, beginnend bij de kerk, door de winkelstraat en via de andere straat weer terug naar het plein. De kathedraal is stampvol vanwege een speciale viering. Er staat een lange rij voor het biechthokje. Op het plein voor de kerk staat een select groepje gelovigen met de handen ter hemel geheven enthousiast Jezusliederen te zingen. Ernaast voert een zwerver twee zwerfhonden. Voor het postkantoor pleit een handvol mensen voor de berechting van oud-politici, die verantwoordelijk zijn voor ‘verdwijningen’. Groezelige zwart-witfoto’s met een naam en een nummer zijn stille getuigen van een onopgelost verleden. Mannen met beplakte piepschuimen dozen verkopen ijsjes voor vijftien cent. Op het hoofd van de bronzen kardinaal zit een duif. De man zonder benen is op zijn kleedje in slaap gevallen. Zijn neus raakt bijna het bakje met kleingeld.

Verderop, de straat in, proberen enkele aanhangers van de Hare Krishna-beweging in witte gewaden met een megafoon de aandacht te trekken. Voor de etalage van een elektronicazaak staat een groep mannen op groot scherm te kijken naar een voetbalwedstrijd van het universiteitsteam. Een grote schare mensen vermaakt zich bij de vertoning van een jong meisje, dat op de beats van [i]reggaeton[/i] ritmisch met haar kontje schudt tegen de voorkant van een uit het publiek geplukte man. Hij weet niet waar hij kijken moet. Overal tussendoor loopt een mannetje dat aan de artiesten en straatverkopers oploskoffie verkoopt. Ieder heeft zijn taak hier. Een clown verkoopt lootjes, een andere draait dieren van ballonnen. Er lopen lelijke, groezelige vrouwen met hun te dikke zwangere buik onder hun shirt uit en nog een jengelend knulletje aan hun benen.

In de andere straat zingt een jonge vrouw met te veel make-up liefdesliedjes, die via twee enorme speakers de lucht in schallen. Op een kleed op de grond liggen illegaal gekopieerde cd’s en software. Chagrijnig kijkende vrouwen verkopen er posters van tekenfilmseries, terwijl ze verveeld de kinderwagen van hun jongste telg heen en weer wiegen. Drie Japanse zakenmannen maken foto’s van de schoenpoetser, die hun nette schoenen voor twee kwartjes nog wat mooier laat glimmen. In kraampjes worden niet alleen nieuwe en tweedehands boeken verkocht, maar ook postzegels, munten, antieke huisraad, vlaggen van Salvador Allende en speldjes met nazisymbolen. Alles kan, als het maar iets oplevert.

Aan de rand van het plein staan zeven tafeltjes voor tarot- en handlezingen, met een kaarsje erop en een fles frisdrank eronder. Daarnaast een kleed met handgemaakte schemerlampjes. Er zijn meerdere groepjes agressieve volgelingen van Christus die zonder pauze bijbelteksten door hun microfoon schreeuwen. Een al even agressieve zwerfhond jaagt de duiven uiteen. Een vieze, oude zwerver loopt rondjes en zoekt voor de tweede keer in dezelfde prullenbak naar iets te eten. Voor de ingang van het metrostation staat een ritmisch dansende robotfiguur op een voetstuk. De man met de blokfluit heeft blijkbaar vrij vandaag.

Op zondagmiddagen als deze beslaat mijn wereld een plein en twee straten. Meer heb ik niet nodig om gelukkig te zijn.