’t Is lijden aan de kassa

Ik sta in de winkel in de rij aan de kassa. Een man of drie voor mij, een stuk of zes achter mij. Febe, nog geen twee lentes, rust op mijn arm en kwettert honderduit.
‘Appel! Appel!’ schreeuwt ze in mijn oor.
‘Ja, Febe, een appel.’
Als ze tegenwoordig een object ziet dat ze bij naam kent, moet iedereen het weten. Er moest maar eens iemand zijn die niet weet hoe een appel eruitziet.
‘Pee! Peeee!’
‘Ja, Febe, een peer…’ De oudste, vijf keiharde winters, staat naast me en prutst aan al het aan de kassa geëtaleerde snoepgoed. Ze grabbelt een zakje zuurtjes van een schap.
‘Papa? Mag ik dat kopen?’
‘Nee Robin…’
‘En dat papa?’
Nu heeft ze weer kauwgom vast. De laatste die toch wel de volle twaalf seconden in haar mond heeft vertoefd, kleeft nog in de vacht van de keffer van mijn moeder.
‘Nee Robin, we hebben thuis snoep genoeg…’
‘Maar dat lust ik niet. Dit is veel lekkerder!’
‘Nee!’
Ze neemt een zak chips en daar zijn plots die lugubere stemmetjes in mijn hoofd weer. Ik negeer ze. Voorlopig.
‘Mag ik…’
‘Nee!’ Met één furieuze oogopslag bliksem ik al haar enthousiasme de grond in. Toch voor twee minuten.

‘Anaam, anaam! ANAAAAAM!’ De andere weer.
‘Ja Febe, een banaan.’

Eindelijk is de klant voor ons is aan de beurt en ze maakt haar tas leeg op de rolband.
Twee preistengels.
[i]Febe zwijgt. Kent ze niet.[/i]
Een zakje geraspte kaas.
[i]Ze wijst naar de gruyère, opent even twijfelend haar mondje, maar besluit toch maar niets te zeggen. Kent ze dus ook niet.[/i]
Een zak Chocotoffs.
[i]Aha! Lekkers![/i]
‘NOEPIE! NOEPIE! PAPA! NOEPIE!’
‘Ja Febe, snoepjes…’
Snoepjes??? Robin wordt wakker en poogt van de gelegenheid te profiteren.
‘O papa, da’s lekker he, sjokkotofs! Gaan wij ook…’
Boze blik nummer twee. Even boos kruist zij de armen en kijkt ze me nors aan. Ik word er goed in.
Febe gaat voorover leunen om te kijken wat de dame nog allemaal uit die mand tevoorschijn gaat toveren.
Een blik tonijn.
[i]Ze zwijgt.[/i]
Een pak spaghetti.
[i]Nog altijd stilte.[/i]
Een sixpack Jupiler.
Nu wordt ze wild. Ik moet haar tegenhouden of ze springt op de rolband.
‘TINKE FAN PAPA! TINKE FAN PAPA!’
Iedereen strijk. Ik iets minder.
‘PAPA? TINKE FAN PAPA!’
‘Ja, Febe, drinken van papa…’
En bedankt trouwens. Subtiel, meid, erg subtiel.
Het meisje aan de kassa denkt sympathiek te moeten doen.
‘Aha? Is dat uw papa?’
Febe knikt, wijst naar mij en steekt daarbij mijn rechteroog ei zo na naar de filistijnen.
‘MIJ PAPA!’
Vertedering alom. [i]Oooo hoe schattig… Zo’n schoon kinneke… Oe oud is ze? Zo’n schatje![/i]
Robin vindt blijkbaar dat alle aandacht iets te veel naar haar jonge zusje uitgaat en doet daarom ook haar schattige duit in het zakje.
‘MIJN PAPA HEEFT EEN PIEMEL!’

Lachen jongens! Lachen, het heeft geen naam.
Het meisje aan de kassa bekomt als eerste van haar giechelbui en doet er nog een schepje bovenop.
‘Een grote of een kleintje?’
[i]‘k Zal hem zometeen even in uw nek leggen[/i], denk ik, maar ik vind het al erg genoeg zo.

Met mijn oudste, de reïncarnatie van Satan mét ochtendhumeur, heb ik nog een eitje te pellen.
En ‘t zal geen Kindersurprise zijn…