Alles lijkt op z’n plaats te vallen. Het kan ook een grote wirwar van droom en werkelijkheid zijn. Wie weet raak ik zo verstrikt in m’n fantasie dat ik de greep op de wereld verlies. Voor altijd verloren in het doolhof van m’n verbeelding. Het zou me niet verbazen. Want soms heb ik het idee dat het allemaal niet echt is wat ik meemaak; alsof ik in een verhaal leef.
Hoever kan ik gaan in het volgen van Bridget? Tot stalken wil ik mij niet verlagen. Er blijven ook in de virtuele wereld grenzen. Al kan ik zonder haar ooit te spreken of zelfs maar in levende lijve te zien veel over haar te weten komen. Aan interviews, losse uitspraken, foto’s en zelfs filmpjes geen gebrek.
Alles is vastgelegd op het wereldwijde web.
Eens gezegd blijft voor altijd gesproken en eenmaal blootgegeven is nooit meer te bedekken. Het internet is onverbiddelijk.
Als kleuter hoorde ik mijn lieve oma de Liefde praten over het huwelijk van haar jongste zoon, een oom van ons. Mijn besluit stond vast: Ik ga nooit trouwen, want dan moet je je naam schrijven en dat kan ik niet en ik zal het vast nooit leren en dat mogen de grote mensen niet weten en… u dacht dat kinderen geen zorgen hadden?
Blijkbaar heb ik op de middelbare school bij geschiedenis niet voldoende opgelet. Ik heb altijd geleefd met het idee dat de huidige West-Europeaan zijn genealogische wortels kon herleiden tot de Chordata-stam, maar tot mijn ontsteltenis heeft de afgelopen maand onomstotelijk bewezen dat deze contreien slechts bewoond worden door moderne Mollusken. Zou de Homo Deophobilis dan toch gelijk hebben dat Darwins evolutietheorie moderne onzin is?
Mot, wat doe jij hier in mijn kamer? ‘Ik zag licht. Licht! En ik kon het gewoon niet weerstaan! De duisternis hierbuiten werd mij teveel en ik kon niet anders dan naar het licht vliegen, mijn enige redding!’ Ik sloeg hem dood met mijn vliegenmepper. Redding vind je nergens. Het is overal dezelfde ellende. Dat is de wijze les. Of de grote boodschap, net hoe je het bekijkt.
