Bridget meet Kate

Alles lijkt op z’n plaats te vallen. Het kan ook een grote wirwar van droom en werkelijkheid zijn. Wie weet raak ik zo verstrikt in m’n fantasie dat ik de greep op de wereld verlies. Voor altijd verloren in het doolhof van m’n verbeelding. Het zou me niet verbazen. Want soms heb ik het idee dat het allemaal niet echt is wat ik meemaak; alsof ik in een verhaal leef. Toch heb ik het gevoel dat er grote dingen staan te gebeuren. Mijn serie over sex, liefde, hoop, roem en fictie waar Bridget als muze en rode draad door heen danst, neemt een verrassende wending. Verschillende verhalen komen samen. Zoals soms tv-personages in elkaars series opduiken; de spelers van CSI Miami die de collega’s in New York met een zaak helpen bijvoorbeeld. Het geeft het scenario een beetje een dubbele bodem en een script levert meteen twee afleveringen op.

Ik hoop ook een stel vliegen in een klap te slaan. Bridget krijgt een menselijker gezicht en mijn verhalen een grotere uitwerking. Zij is niet langer zomaar een van die doorsnee dertien in een dozijn tv-babes. Ik ben niet meer een van die saaie met hun leeftijd tobbende vijftigers. We hebben onszelf alletwee overtroffen.

Zijn we dan toch voor elkaar bestemd? Ja, maar heel anders dan ik me in het begin had voorgesteld. Bridget komt niet op mijn pad omdat ze een vent zoekt en ik haar aandacht weet te trekken met een stel satirische columns. Nee, het ligt veel meer voor de hand dat een goed doel ons nader tot elkaar brengt. Niks geen erotische spanning tussen jong en oud. Een opvanghuis in Ghana bindt ons.

Is het toeval dat ik me in de vorige aflevering kritisch uitlaat over Bridget’s wens om groots en meeslepend te leven? Heeft het zo moeten zijn dat ik onder andere Moeder Theresa als tegenpool opvoer; de vleesgeworden liefdadigheid; het lichtend voorbeeld van de ontwikkelingshulp? De fictieve inkt van mijn laatste verhaal met Bridget in de hoofdrol is nog niet droog of er dient zich een naar nu blijkt gemeenschappelijk ideaal aan. We zijn alletwee geraakt door de Stichting Meet Kate.

Ik heb er zelfs mijn serie Bridgetverhalen voor onderbroken. Het pleidooi van de ambassadeur van de stichting tijdens Knevel en Van den Brink 10 augustus inspireerde me tot een oproep om het project te steunen.

De stichting heeft pas geleden een opvanghuis in Ghana geopend. Het bestaat uit een slaap- studie en speelruimte voor vijftig kinderen. Meet Kate is een initiatief van de Nederlandse twintigers, Muriel Koch, Jurriaan Verweij en Kelly de Vries, inderdaad familie van. Behalve het opvanghuis steunt de stichting de zelfstandige organisatie FrankEve, waar veertig meisjes terecht kunnen voor een opleiding en onderdak.

Het enthousiasme van Peter R. de Vries, vader van Kelly en ambassadeur van de stichting over het project in Ghana heeft aanstekelijk gewerkt. Als het aan mij ligt, ga ik als vrijwilliger voor Meet Kate aan de slag. Mijn ervaring als verslaggever kan goed van pas komen om de stichting te promoten. Ik heb m’n diensten inmiddels aangeboden.

Nu schijnt ook Bridget de stichting een warm hart toe te dragen, las ik in de Volkskrant van 13 augustus. Uitgerekend tv-recensent Jean-Pierre Geelen schrijft er over. Bridget schijnt het er 12 augustus bij RTL Boulevard over gehad te hebben. Johnny de Mol gaat aandacht schenken aan het project en Bridget speelt een rol in zijn uitzending over Meet Kate.

En zo hangt alles weer eens met alles samen. Nou ja alles. Het geeft wel aan hoe je altijd kunt rekenen op de spreekwoordelijke toevallige samenloop van omstandigheden.

Het toekomstige tv-programma Hoe vind ik een vent? inspireert mij tot een stel verhalen, waarin ik naar de vacante functie van vriend van Bridget Maasland solliciteer. Ik denk een kans te maken omdat steeds meer jonge vrouwen met een oudere man in zee gaan. Als voorbeeld noem ik onder meer Peter R. de Vries.

Zo’n drie weken later inspireert de programmamaker mij om me in te zetten voor een project in Ghana, waar ook Bridget wel wat voor wil betekenen. En dat gebeurt dan allemaal nadat ik haar heb geprezen omdat ze zich het lot van zwerfhonden aantrekt.

De recensent in de Volkskrant besteed indirect aandacht aan het project. Al doet-ie er wat neerbuigend over. Zo heeft-ie het regelmatig over weesjes. Hij doet ook wat minzaam over de inzet van Peter R. de Vries. Geelen laat tussen de regels door een beetje doorschemeren dat het volgens hem alleen maar om eigen roem gaat.

De recensent voert een geroerde Bridget op die vertelt over de mogelijkheid om te sms’en. En dat Peter heeft geschilderd, geklust, opgeruimd en dat soort zaken. Allemaal voor de weesjes, meldt Geelen. Hij verbaast zich in z’n stukkie over de felheid waarmee Peter R. de Vries bij Knevel en Van den Brink van leer trok tegen VVD’er Linschoten. Geelen heeft er kennelijk geen bal van begrepen. Ook al heeft-ie dan geen hoge pet op van De Vries, Maasland en De Mol daarom is Meet Kate nog wel navolging waard.

Want al vindt Geelen kennelijk van niet; de levens van weesjes doen er wel degelijk toe. En wie zich hun lot ter harte neemt, verdient zo niet enig respect dan zeker het voordeel van de twijfel al was het alleen maar uit mededogen met het lot van de Ghanese kinderen.

Zoals Peter R. de Vries investeren in ontwikkelingssamenwerking verdedigde tegenover het eigen-portemonnee-eerst beleid van Linschoten moet ik het belang van een goede toekomst van vijftig kinderen onder de kortzichtige aandacht van Geelen brengen.

Het moet niet veel gekker worden. Of raken steeds meer op zich weldenkende en sociale mensen vergiftigd door het schijnargument dat hulp alleen maar averechts werkt. Nee, anderen aan hun lot overlaten daar worden ze beter van.

Maar goed, voorlopig zitten Bridget en ik ondanks alles ineens een heel eind op dezelfde golflengte.