Vroeger….. Tja, vroeger dat was toen je poep nog met een lange OE schreef, de boten van hout en de mannen van staal waren (lijkt me lastig met die controle poortjes op Schiphol als je van die generatie bent) vroeger…. Toen waren de grenzen nog duidelijk.
‘Oh, schrijf jij columns, tegenwoordig en waarover gaan die dan?’
‘Over van alles gaan ze’.
Opgetrokken wenkbrauwen tegenover mij. ‘Bijvoorbeeld?’
Ik denk even na.
‘Over mijn ergste flaters, jeugdherinneringen, dingen waar ik over struikel of die voor mijn voeten vallen, vakanties, actualiteit, fictie’.
Flauwe belangstelling zie ik opkomen in de ogen van de kennis.
‘Je gaat toch niet je flaters aan anderen, aan vreemden vertellen? Lijkt me eng, onveilig’.
[i]Ik luister, maar ze zegt niets. In plaats daarvan luistert ze naar mij. Naar de stilte die ik haar opleg, de woorden die ik haar ontneem. Soms lacht ze stilletjes om de ongemakkelijke situatie waarin ik haar heb geplaatst. En soms, heel soms, lach ik terug. Om het absurde van onze pijn, het onbegrijpelijke van onze keuzes. We kijken diep in elkaars ogen, verwachten een openbaring, maar het enige dat we zien zijn haren die met de seconde grijzer worden.[/i]
Bedreven schaar ik mij in de chaos. Ik ben een kind in het lichaam van een volwassene en tussen de afwas en het voorspel lees ik een boek waarin de lente zegeviert en mijn herrijzen kleurrijker is dan de mooiste vlinder. Ik geef me over: vandaag ben ik van jou. We vliegen in afgedankte kledingstukken door met duizenden handen schoongepoetste luchten.
Aarzelend streelde hij over haar wang. Ze was bleek en voelde koud aan. Ze zou toch niet..? ‘Liefje,’ fluisterde ze plotseling. Enigszins geschrokken nam hij een stap terug. ‘Ik dacht dat je sliep.’ Een vermoeide uitdrukking lag op haar mooie, eerlijke gezicht. Ga terug, galmde het in zijn hoofd. Terug naar jezelf. Loslaten. Nu! Een nerveuze tik rondom zijn linkermondhoek speelde terstond op. Een bijkomstigheid van stress; iets waar hij al sinds zijn kinderijd last van had.
