‘We gaan eerst maar eens even meten hoever het tandvlees is opgekropen’, zegt ze wilskrachtig.
‘Meten mag, ik kan me nauwelijks voorstellen dat mijn tandvlees, omspoeld door alle lekkernijen die ik naar binnen werk, daar met een terugtrekkende beweging op zou reageren, dat doe ik zelf immers ook niet.
Het begin van het einde is ingeluid. En de klokkenluider was jijzelf. Knap en stoer vertelde jij mij dat alles uit handen was gegeven. De zuurstof voor de nacht zou maandag geinstalleerd worden, de procedure van de euthanasie is je uitgelegd door je arts, die haalde er voor alle zekerheid nog een assistente bij en een aantekening in je anamnese zodat je nooit gereanimeerd wilde worden.
“Hé, Niek, jie bin te leat,” roept de eigenaar van de dorpssuper aan de overkant. De kersverse ondernemer knikt verlegen terug. Er heeft zich een groepje klanten met tassen vol boodschappen op de stoep van de kruidenier verzameld, er wordt gelachen en gesmoesd. Met een krat bier in zijn handen en een brede glimlach op zijn gezicht, doet de collega winkelier er nog een schepje bovenop, als hij in onvervalst Zeeuws naar hem roept:
”Je vrouwe lag zeker op jun hemde?” De verzamelde dorpelingen vinden het een goeie en lachen met hem mee.
Als je van je paard flikkert, klim je meteen weer terug het zadel op, hoe hard je ook op je bek gevallen bent. Dat is eigenlijk ook het enige dat je kunt doen, tenzij je natuurlijk altijd al een hekel hebt gehad aan paarden. Dan kun je misschien beter je goudvis gaan voeren en er totaal feng shui verrukt naar lopen kijken. En er zijn uitzonderingen. Als je op je bek geflikkerd bent en je hebt al weken niet meer geslapen dan vier uur per nacht, terwijl je wel al je reserve-energie hebt opgebruikt, dan is er sprake van uitzondering. Dan moet je gaan uitkijken voor de [i]Wahnsinn[/i] in jezelf en het paard in de wei zetten.
