“Ons gebou is verpes van muise. Hulle wil nie meer die gif nie vreet nie, en ook nie in die slagysters trap nie. Niks nie help nie.”
Mijn ongewenste huisgast, in de vorm van een muis, had een week later nog steeds geen aandacht geschonken aan mijn zorgvuldig opgestelde vallen. Allerlei zoetigheden waren de revue gepasseerd, van Aardbeienjam tot Zoete drop. Zelfs mijn Belgische bonbons moesten er aan geloven.
Er wordt naast ons huis een flat gebouwd, of beter een appartementencomplex, zoals dat op de vastgoedmarkt tegenwoordig heet.
Vandaag begon onze dag dan ook iets na zevenen omdat men de werkzaamheden hervatte met het uitbikken van cementresten die de vorige dag in de aanvoerbakken waren achtergebleven.
Het bloedmooie meisje aan de kassa zei : zestienduizend rupiah, oom. Ik schrok, niet omdat zij mij aansprak met oom, want dat is hier de gewone aanspreektitel voor iemand die men goed kent en ouder dan dertig is, maar wel wegens de prijs van een grote fles Bintang bier van 620 ml.
Gisteren kostte die fles nog 0,90 Euro, zei ik, en vandaag 1,15 Euro ?
Toen ik thuis kwam schoot een klein grijs pluizig geval schichtig weg. Vlak voor mijn voeten, floep achter de keukenkastjes. Nu ben ik niet iemand die meteen als een gillende keukenmeid “[i]IEEE een muis!” [/i] brult, maar het idee dat zo´n beest door mijn keuken heen friemelt vind ik niet echt prettig, laat staan hygiënisch. Wel wat vreemd dat het diertje hier binnen geraakt is. Een spiksplinternieuw appartement, op de eerste verdieping, compleet met driepuntssloten en inbraaklarm. Daar kan menig inbreker nog het één en ander van leren.
Het was een gevalletje: thuis bij de loodgieter lekt het ook, maar dan een beetje anders. Ik bedoel, ik mag dan wel voor een grote ICT-organisatie werken, dat betekent nog niet dat ik verstand heb van computers. Het mag dan ook wat vreemd klinken maar eigenlijk heb ik nauwelijks affiniteit met informatie technologie. Simpelweg omdat ik niet geloof in veel hedendaagse toepassingen ervan.
