Je legde je spullen klaar en ging naar bed. Wat voelde je vlak voordat je in slaap viel? Waar dacht je aan toen je die ochtend opstond? Welke sensaties gingen er door je lichaam toen je de voordeur achter je dicht trok? Was er angst, spanning of twijfel? Zag je Lees meer…
Vanochtend las ik op de achterkant van de sportbijlage een leuke strip. Donald Duck vind ik ook leuk, net als zijn drie neefjes. Ondeugende bengeltjes die hun oom af en toe tot razernij kunnen brengen. Ze bedoelen het niet verkeerd, maar het pakt soms zo uit. Ik denk dat iedere Lees meer…
De nieuwe advertentiecampagne van de Volkskrant geeft een stem aan het goede volk, dat niet schreeuwt, zich laat informeren en niet neerkijkt op anderen. Prototypes van de überabonnee staan dagelijks paginagroot in de krant. Gemiddelde, gezonde, zo op het eerste gezicht tolerante lezers die eerst nadenken voor ze iets zeggen, zich genuanceerd laten informeren en met respect voor de ander hun mening uitwisselen. Daarbij verstandig uitgesmeerd over de verschillende leeftijdscategorieën.
“Zwaar hè?” vraagt een vriendin met meewarige blik. Ik haal mijn schouders op. Je kind verliezen, dát is pas zwaar, heb ik altijd gezegd. Maar hoe zou het zijn om een kind te verliezen dat er nooit is geweest? Vooralsnog kan ik daar met mijn gevoel niet bij. “Het valt wel mee”, antwoord ik dus in alle eerlijkheid.
Op de volgende foto’s in Aram’s boek ben ik aan het kamperen met de vrouwen van de BOM-groep. Een ontmoetingsgroep voor vrouwen die [i]Bewust Ongehuwd Moeder[/i] wilden worden. Het fenomeen was in 1977 met een kleine advertentie in het [i]Het Parool[/i] begonnen. Cécile Jansen roept vrouwen op, die net als zij ‘vanuit een bewuste keuze ongehuwd zwanger zijn of dat overwegen’ om contact met haar op te nemen. Het begrip bom-vrouw is geboren.
