Maatschappij
Poedels, soepstengels en een dinges
Het begint veelbelovend. An slaat haar shawl om haar hals en gaat rechtop voor de camera zitten. Ze trekt haar trui recht. Ik knik naar de interviewer. ‘Hoe is het om te leven met Alzheimer?’
Het begint veelbelovend. An slaat haar shawl om haar hals en gaat rechtop voor de camera zitten. Ze trekt haar trui recht. Ik knik naar de interviewer. ‘Hoe is het om te leven met Alzheimer?’
Een hele geruststelling. Gelijke kansen voor iedereen. Je hoeft dus helemaal geen slachtoffer van acute lymfatische leukemie te zijn om met je sportieve prestaties uitgebreid het Journaal en de kranten te halen.
Vanochtend heb ik ontbeten met Edwin Evers. Bij een vers croissantje en met een dosis humor over de actualiteiten in Nederland gesproken.
Daarna samen Lionel Richie de broodnodige huishoudelijke taken afgeraffeld en al werkend een ‘trip down memory lane’ met hem gelopen.
Wat een wrede speling van het lot. Je woont in Bangladesh, wat al angstig genoeg is, en dan ben je ook nog zwanger, dus heb je meer honger dan gewoonlijk.
Wat poep je uit: een tweehoofdige, naar tiet en Olvarit smachtende rijstbuik.
Een enkel buikje, dat dan weer wel. De baby heet Kiron. Even voor de duidelijkheid, Ki is het linker hoofd en Ron het rechter.
Vanwege de regen schoot het er vorige week een beetje bij in maar daar hadden we ze weer: de vrolijke witte jongens en meiden van de buren.
Rust, reinheid en regelmaat. Die moeten zo ongeveer het ijzersterke fundament onder het succeshuwelijk van Willem en Erna vormen.
Mateloos populair zijn ze, die tv-programma’s over Burenleed.