Eind goed, al goed zou men bijna zeggen, maar nu het volgende: een paar jaar geleden ging oom Fester met pensioen na iets van een halve eeuw in de uitvaartbranche werkzaam te zijn geweest en werd naar aanleiding van dit feit geïnterviewd door het lokale sufferdje.
‘Vind je me ooit nog aantrekkelijk?’
Zonder mijn antwoord af te wachten trok ze haar t-shirt uit en klapte ze de flapjes van haar BH naar beneden. Plichtbewust maar met frisse tegenzin keek ze naar de twee plastic cilinders in haar handen, welke waren aangesloten op vreemdsoortige trechters. Deze zette ze op haar tepels, die vrijwel direct naar binnen werden gezogen. In een vrolijk ritme gleden haar tepels het smalle gedeelte van de trechters in en uit. Dunne straaltjes melk vulden vervolgens langzaam de cilinders.
Werkgevers die van plan zijn dit jaar het kerstpakket te schrappen, moeten zich daarover nog maar eens achter de oren krabben. Sterker nog: het zou verstandig zijn snel iets te verzinnen en alsnog met iets te komen, hoe klein ook. Want geen kerstpakket is funest voor de motivatie van werknemers.
Vorige week schreef ik over vissticks. Dooie vis dus. En nu doe ik het weer. Gewoon, omdat het kan. Johannes de bultrug is niet meer. Ze hebben hem doodgemaakt. Een vis moet zwemmen, niet op het strand liggen. Dat laatste deed Johannes iets te veel. Het werd hem fataal.
“Rij maar snel naar de spoedeisende hulp”, zei de huisarts.
Hij zou het ziekenhuis op de hoogte brengen. Het was acht uur, ochtendspits dus, en ontzettend druk op de weg. Het leek wel of alle verkeerslichten op rood sprongen om ons te pesten.
