De begrafenisondernemer [2]

Eind goed, al goed zou men bijna zeggen, maar nu het volgende: een paar jaar geleden ging oom Fester met pensioen na iets van een halve eeuw in de uitvaartbranche werkzaam te zijn geweest en werd naar aanleiding van dit feit geïnterviewd door het lokale sufferdje. Veel interessants had hij niet te melden, en aan het einde van het gesprek had de vermoedelijk reeds half in slaap gesukkelde journalist een laatste poging gedaan om iets lezenswaardigs aan de gepensioneerde te ontfutselen wat zijn levenloze artikel enige kleur kon geven. Had hij in al die jaren dan echt, ècht nooit iets opmerkelijks of geks meegemaakt? Nee, dat had hij niet. Hoewel, schoot hem nu ineens te binnen, er was ooit een lijk geweest met een sjekkie in de mond.. Ja, wat de mensen al niet bedachten!

Schandelijk gewoon! En voor de kist werd dichtgetimmerd had hij dit onnatuurlijke aanhangsel dus verwijderd, want zoiets kòn toch niet, het was te gewoon te gek voor woorden! Al lezend maakte een grote woede zich van mij meester. Was die vent nu helemaal belazerd, wie dacht hij wel dat hij was, waar bemoeide hij zich mee enz.!

In een eerste opwelling meende ik me onmiddellijk naar zijn adres te moeten begeven om hem, desnoods hardhandig, duidelijk te maken dat ik weinig waardering voor zijn ingreep kon opbrengen. Gelukkig wist ik me te beheersen, want je werd tegenwoordig voor je het wist gearresteerd en geboeid in een politiecel geworpen, zoals ik in vrij korte tijd al tweemaal had mogen ondervinden: de eerste keer naar aanleiding van het bij de kassa van Albert Heyn werpen van een pakje gezouten roomboter van het huismerk naar het hoofd van een moeder met vier kinderen die een trommelvliessplijtend geschreeuw en gegil meenden te moeten produceren waar die moeder geen probleem in zag maar ìk dus wel, de tweede keer omdat een kennis na het maken van ongepaste en ongewenste opmerkingen ondanks mijn herhaalde verzoeken daartoe mijn woning weigerde te verlaten waarna ik hem door met de metalen standaard van een grote, staande ventilator op hem in te hakken in de gewenste richting had geprobeerd te krijgen [een van de polities die aan de deur kwamen zei dat die meneer ‘helemaal onder het bloed’ zat. Nou, zei ik, dat is juist goed: heeft die jongen ook eens wat, maar dat viel niet in goede aarde..].

Vervolgens overwoog ik de man een brief te schrijven om hem mijn ongenoegen duidelijk te maken, maar ook dat heb ik niet gedaan. En na verloop van tijd besloot ik maar helemaal niets te doen. Want wat had het voor zin? Zijn misstap kon niet meer ongedaan gemaakt worden en vermoedelijk zou hij niet eens begrijpen wat hij verkeerd gedaan had..

Ik liet de zaak dus verder maar rusten en waarschijnlijk deed ik daar goed aan. Regelmatig zie ik oom Fester als ik op weg naar het zwembad langs zijn huis fiets. Een flink hoekpand in de oude binnenstad, waarvan de ramen dusdanig blinkend schoon zijn dat het gevaarlijk is er zonder zonnebril naar te kijken. De kozijnen staan onberispelijk in de verf, de stenen zijn perfect gevoegd, nergens is ook maar een vlekje of andere onvolkomenheid te ontdekken, het is gewoon griezelig.. Misschien dat de dagelijkse confrontatie met de vergankelijkheid hem tot deze restauratie- en schoonmaakwoede heeft geïnspireerd, je weet het niet, maar hij heeft er nog steeds zijn handen vol aan.

Altijd kan men hem, gehuld in een blauwe stofjas, bezig zien met het verwijderen van onzichtbaar vuil of het aanbrengen van weer een nieuwe overbodige verflaag. Speciale aandacht krijgen de twee witte stenen engeltjes, waarvan de rechter zelfs een harpje bespeelt, die aan de voorgevel boven de ramen van de tweede verdieping zijn bevestigd. Zou hij dan toch enig gevoel voor humor hebben?

Spencer Brandsen