Met de vrijeradicaal Ab ben ik op weg naar een klus voor mijn onderzoeksbureau. Een nudistencamping ergens in de buurt van Bergen aan Zee. Als wij arriveren zie ik aan de deur een kaartje:
“Eenieder wordt verzocht niet zonder handdoek op de tafels te gaan zitten, dit om kringen in het tafelblad te voorkomen.”
Ik zie mijn kinderen alleen nog in het weekend. Mijn ex-vrouw en ik houden nog wel van elkaar, maar het ging gewoon niet meer. We hoopten dat de verhuizing alles zou oplossen. Weg uit het dorp waar ik iedere keer werd nagekeken en aangestaard. Hoewel de echte dader inmiddels is gepakt, zijn er nog altijd mensen die mij als moordenaar zien. ‘Waar rook is, is vuur’, zeggen ze dan.
Samen met mijn compagnon, de vrijeradicaal Ab, loop ik een tent binnen dat voor een restaurant moet doorgaan. Wij hebben met wethouder Jansen hier afgesproken om wat lopende zaken door te nemen.
Jansen eet hier altijd met zijn zakenrelaties, dus dan weet je wel wat voor tent het is.
Als ik mijn kantoor binnenwandel zie ik daar mijn medewerker meneer Froc, de krant lezen.
‘Niks te doen, meneer Froc?’
‘Allemaal zaken die kunnen wachten,’ mompelt meneer Froc terwijl hij een hap neemt uit een gevulde koek.
‘Zaken die kunnen wachten, hè? Daar heb ik nog nooit van gehoord. Die zijn zeker pas op de markt. Daar wil ik er ook wel een paar van.’
De laatste dagen van het politieke landschap zijn erg interessant. Twee gedreven jonge politieke honden, Diederik en Mark, houden van doorpakken. De oude politieke garde, onder leiding van Hans Wiegel en zijn horde, houden niet van grote veranderingen. Laat staan dat er iets verandert in het land. Alles bij het oude laten. Dat is het beste. Vooral voor zichzelf. Er zijn wel een handvol politici die het grote geheel zien, maar worden overstemt door de waan van de dag.
