Die hoerige snol van je ligt op zijn bed met zijn kut opengesperd als een zompig kogelgat waar de pus langzaam van de weke randen naar beneden druipt. Hij vraagt er geeneens geld voor. Hij kwam naar je toe vanavond met een biervlek op zijn t-shirt en zijn haar bijna gepiekt, vettig, goedkoop.
Zelf vind ik het niet te zuipen, die zoete troep. Dr. Pepper. Maar Mevrouw Oplopers is er stapelgek op. Dus staat die rommel steeds op mijn boodschappenlijstje, tussen de biefstuk en de melk. Mijn Albert Heijn in de Van Woustraat verkoopt het. Niet in flessen, maar ze hebben wel blikjes. Dus iedere week haal ik er een stuk of tien.
Het begint veelbelovend. An slaat haar shawl om haar hals en gaat rechtop voor de camera zitten. Ze trekt haar trui recht. Ik knik naar de interviewer. ‘Hoe is het om te leven met Alzheimer?’
Zweet is het eerste wat ik ruik. Alsof ik een voetbaltas open van Bal op ’t dak 4 open naar een middagje in de regen ballen. Ik haal mijn hand over mijn voorhoofd en ja, ook die blijkt kletsnat van het zweet. Waar ik zojuist ben aangekomen is treinstel 7021 die mij van Amsterdam naar Amersfoort zal brengen.
