‘Zo, ik heb weer een nieuwe mail van Kees’. Mijn echtgenoot zijgt enthousiast naast zijn kop thee neer en gooit hem bijna om. ’En?’ vraag ik nieuwsgierig.
‘Nou, hij wil zijn geluidsinstallatie wel verkopen voor 40 euro. Voor niks toch? Ik koop hem maar compleet, dat is handig’. Ik knik – een half jaar geleden heeft onze oude versterker het begeven – ‘ Lijkt me prima!’
Even het modellenbureau gebeld. Elite-Models, want ik zet altijd hoog in. “Oplopers hier. U hebt mijn foto’s ontvangen? Ja? Fijn. Ik wil graag de nieuwe Katja Schuurman worden. U belt even met de productieploeg van GTST?” Het bleef een hele tijd stil aan de andere kant van de telefoon. Uiteindelijk werd ik doorverbonden met een of ander kakwijf. Met zo’n Amstelveense stem, en zo’n spraakgebrek waar de letter r niet in voorkomt. “Ja, meneer Oplopers, we hebben uw foto’s gezien. U komt helaas niet in aanmerking. U bent echt veel te lelijk, met die kale kop, dat stomme brilletje en die spillepoten. Wilt u ons niet meer storen?”
Zij had haar Fin ontmoet op internet bij de gemeenschap “Foreigners love Brazil”. Zodra zij hem beter had leren kennen, besloot ze de Nederlander, waarmee ze al hele tijden had gecorrespondeerd aan de dijk te zetten. De verhouding met de Nederlander was al aardig de serieuze kant opgegaan, zo zelfs dat zij een oudere Nederlandse meneer, een immigrant al enigzins op leeftijd en wiens haar zij knipte en snor bijwerkte in de unisex kapsalon, had gevraagd om haar Nederlandse les te geven.
Ja, ik merk dat ik wel een zeer kort lontje de laatste tijd heb. Maar ik ben op zoek geweest naar de oorzaak. Het heeft mij nachten van herhalingen op tv gekost, als afleiding omdat ik niet meer rook is de koffie niet meer aan te slepen hier. En dat fokt je natuurlijk ook op. Dus is vrouwlief overgegaan op decafeïne koffie. Alsof dit zou helpen.
Ongeveer tien jaar geleden was ik voor het eerst in Engeland. Op bezoek in Manchester bezocht ik Old Trafford. Voor een kleine tien pond een rondleiding door ‘The theatre of dreams’. Erg indrukwekkend. Maar wat me nog meer opviel: de voetbalbeleving bij de Engelse jeugd. Jochies van zes jaar die hun moeder corrigeerde wanneer die klaagden over de hoge toegangsprijzen.
