“Een retourtje Utrecht-Centraal, alstublieft”
Een mooie woensdagochtend, half 10 op Perron 1a van Culemborg centraal.
Ik heb net met veel moeite een plekje voor mijn oma fiets met zadelhoes van Kitsch Kitschen (waarvan het me verbaast dat hij er aan het eind van de dag nog op zit)kunnen vinden tussen alle oude stationsfietsen die in geen honderd jaar nog worden opgehaald.
“Hebt u een afspraak?”
“Nee mevrouw ik heb geen afspraak, ik heb een ongeluk gehad”.
“ U moet eigenlijk eerst een afspraak maken”, zegt de assistente op de Huisartsenpost zonder naar me op te kijken.
“ Ik heb een ongeluk gehad”, terwijl ik om me heen kijk op zoek naar een stoel die er niet staat. Ik wil zitten.
Thuisgekomen zie ik voor mijn deur een puinhoop liggen. De puinhoop bestaat uit twee stapels kranten. Er lig een briefje bij: ‘Dag Roy, hier zijn de kranten. Als je problemen hebt, bel dan 0299-340001. Veel succes.’
Dus bel ik het nummer even.
Mevrouw Oplopers vroeg mij, waarom ik met de krant in de hand zat te huilen. Logische vraag, want de tranen biggelden over mijn wangen. Maar gelukkig, het viel allemaal reuze mee. Mijn tranen waren niet het resultaat van een groot verdriet, maar het gevolg van een gigantische lachbui, die zich in volle hevigheid had geopenbaard nadat ik een enorme advertentie van Albert Heijn had gezien. Ze lieten apetrots zien dat ze een ietsje minder te duur waren geworden. Nog altijd is de Albert Heijn bepaald niet de goedkoopste supermarkt. Nee, arme mensen moeten nog steeds elders wezen. Maar waarom is Albert toch zo duur? Omdat ze een kwaliteitssupermarkt zijn? Ik dacht het niet…
Wat ik vandaag de dag mis op straat, is de saamhorigheid en het medeleven voor elkaar.
Het is zaterdagochtend 10.00 uur. Ik ben opgestaan met een lach want de zon schijnt en ik voel me gewoon lekker in me vel. Vandaag wordt een dag van vrolijkheid en beleefdheid. Op weg naar de bakker kom ik meerdere bewoners van mijn wijk tegen.
