Een wereldwijf, dat was het. Wat een geluk dat juist hij haar vanavond tegen het lijf was gelopen. Letterlijk zelfs. Sjaran ging de nacht van zijn leven tegemoet, hij wist het zeker. Want vannacht was ze van hem. Helemaal en alleen van hem. Alles liep op rolletjes en er kon niets misgaan.
Yasmijn heeft Sander mee naar haar huis genomen. Hij kent haar van vroeger. Samen zijn ze naar binnen gelopen. Ze zitten bij elkaar en drinken een glas wijn.
Yasmijn heeft hem haar huis laten zien. Sander vraagt haar hoe lang ze hier al woont.
Yasmijn glimlacht. ‘Een paar jaar. Mijn vader overleed en toen kreeg ik mijn kindsdeel. Ik heb het gelijk besteed. Ik heb ook een goeie baan, maar ik mis nog het een en ander.’
Iedere man overkomt het. Dat hij zich nieuwsgierig of vertwijfeld afvraagt wat er omgaat in het hoofd van een vrouw. Ik ben daar geen uitzondering op. En ik wil dat fascinerende probleem demonstreren met een situatie die voor bijna iedereen herkenbaar is.
Ik ben Djeems Bont en kom net terug uit Irak. Mijn medeagent is vermoord doordat zijn vermomming niet echt geslaagd was. Ik had ‘m al gezegd, dat ie moest stoppen met die viltstift en zijn snor écht moest laten groeien, maar hij wist beter. Ze hebben zijn (wel echte) baard in brand gestoken en tegelijkertijd hem alle hits van Het TriangelTrio laten horen. Die brandwonden waren zo erg nog niet, maar die muziek maakte ’t kapot.
De berg vuile was in mijn badkamer heeft zich inmiddels tot een dergelijke omvang ontwikkeld, dat ie naast de Sint Pietersberg niet eens zo’n lullig figuur zou slaan. Het is zelfs zo erg dat ik vandaag moet kiezen tussen het schrijven van deze column en het verschonen van mijn complete garderobe. Dus, als jullie deze week een in zichzelf mompelende naakte vrouw in de supermarkt tegenkomen ergens in de buurt van Almere, gelieve niet te staren. Zij is slechts het slachtoffer van een twijfelachtig prioriteitenbeleid.
