Laatst werd ik aangehouden op het voetbalveld. Ze wilden iets vragen aan mij als “voetbalvrouw”. Voetbalvrouw, ik moest er wel om lachen. Als ik namelijk aan dat woord denk, zie ik slanke blonde dames die téveel geld uitgeven in de PC Hooftstraat. In ieder geval geen spelersvrouwen die hun kinderen uit komen laten op het voetbalveld, omdat ze gewoonweg niks beters te doen hebben op zondagmiddag.
’Geen zin in seks? Vrouwen met libidoproblemen kunnen hun slaapkameractiviteiten een impuls geven met de intrinsa testosteronpleister.’
Zo begon het bericht op een onopvallend plekje in mijn ochtendkrant. De plaats voor het meest interessante nieuws volgens mij. Als je slist durf je er in elk geval nooit naar te vragen, was het eerste dat in me opkwam. Maar daarna begon ik het voor me te zien.
Nonchalant plantte ik mijn arm op de bar. Met een koel gelaat probeerde ik het lauwe bier op de bar dat mijn mouw daarop doorweekte te negeren. Door mijn arm voor een biertje op te steken was ik van de mentale strijd af. Met het biertje in mijn hand stond ik daar een beetje de rol te spelen van de onverschillige, coole cowboy. Enkel een ruwe schets van een man voor wie het schilderij had afgedaan. Ik krabte eens interessant langs mijn drie dagen lang expres genegeerde baardgroei op mijn wang.
Wat zou je doen, als ik hier voor je stond? Zou je me zoenen op mijn mond? Of zou je eeuwig zwijgen? Zou je leven alsof het je laatste dag was? Of zou je eeuwig blijven dromen? Zou je geluk willen voelen? Of zou je eeuwig blijven denken?
Het was even schrikken. Maar hopelijk zijn de gemoederen nu weer wat bedaard, de hartinfarcten met succes bestreden en bloeddrukken weer gedaald tot normale proporties. Ik hoop dat de koffie weer smaakt, dat Nederland weer slaapt en dat men zich weer druk maakt om de spruitjes, die wel héél duur zijn dit jaar.
