Dirk

Ik lig in de stoel bij de tandarts en kijk naar de punten van mijn laarzen. Waar is de tijd gebleven dat het hele gezin op vrijdagavond de borstel en de schoenpoets ter hand nam teneinde er in het weekend weer knap bij te kunnen lopen. Ik zie rijen gebutst schoeisel van klein naar groot op een dikke laag krantenpapier en een vader met zwart achterovergekamd haar, glimmend van de brillantine en tot boven de elleboog opgerolde witte overhemdsmouwen.

De notaris en de kokkin

Een paar maanden geleden heb ik voor een Franse notaris een ingewikkeld Indonesisch testament en ook een Indonesische eigendomsakte vertaald van het Indonesisch naar het Frans. Later liet hij mij per email weten dat hij en zijn gezin twee weken vakantie wilden nemen in Bali.
Beleefd maar arrogant, zoals dat soort rijke Fransen zich gewoonlijk gedraagt, vroeg hij mij om voor hem een gemeubelde villa te vinden die hij dan zou huren.

Tandarts!

“Echt Birdy, het is een zo’n lekker ding, daar doe je graag je mond voor open.” Mijn buurvrouw trok een eng gezicht en zei op een gemaakt zwoel toontje dat ze dan liever wat anders open deed dan haar lieflijke muiltje. Het was half elf en we zaten gezellig aan de koffie. Ik kon niet anders dan praten dan over mijn favoriet onderwerp, namelijk mijn nieuwe tandarts.

De stewardessen van Transavia

Even met de bioscoop gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. Is de heer Pathé in de buurt?” De bereidwillige telefoniste legde mij uit, dat dat wel even kon duren. De oude bioscooptycoon is altijd lastig op te snorren; het is nu eenmaal niet eenvoudig om iemand te herkennen in het donker. Maar na enig geduld mijnerzijds kreeg ik de oude grondlegger aan de telefoon. Beleefd vroeg hij mij, waarmee hij mij van dienst kon zijn. Dat legde ik hem dus even nauwgezet uit: “Koop je weleens een brood? Ja toch zeker? Ben je dan bereid om meer te betalen voor een brood dat nog niet beschimmeld is? En haal je weleens een bloemkool? Ben je dan bereid om meer te betalen voor een bloemkool die niet zwart van binnen is?”