Het duurt even voordat Pien het harde geluid van de wekker registreert. Haar hoofd lijkt vol watten te zitten, haar mond voelt kurkdroog aan en als ze langzaam overeind komt om de wekker uit te zetten bonkt haar hoofd als een razende. O nee. Niet weer. Wat voor dag is het vandaag? Waarom gaat de wekker, moet ze werken? Nee toch? Hoe laat is het dan? Ze moet haar hersens pijnigen om al deze moeilijke vragen te beantwoorden.
Ouderdom komt met gebreken, en dat was met name aan mijn gebit goed te merken de laatste tijd. Als ik maar naar borrelnootjes kéék brokkelden mijn tanden van ellende al af en na een flinke tongzoen vlogen de vullingen van mijn kiezen me om de oren. Door eerst een burnout en later mijn verhuizing van Rotterdam naar Amsterdam, was een bezoek aan de tandarts onderaan mijn prioriteitenlijstje terecht gekomen. En daar stond het eigenlijk wel goed.
De wijsgeer Socrates leerde de Oude Grieken 2500 jaar geleden zelfkennis. ‘Ken jezelf’, zei hij en ontmaskerde, al vragend, onbekwame bestuurders. Dat zinde de elite uiteraard niet en ze verzonnen een list. Ze beschuldigen Socrates van ‘atheïsme’ en hij werd ter dood veroordeeld. Er zijn landen waar dat nog gebeurt, maar dat is een ander verhaal.
Soms spoor ik van geen kilo. Dan schieten letters mij te lang. Vliegen zinnen door de bocht, rakelings langs mijn tenen. Vaak betrap ik mij er op. Slap maar kort. Geen draad peuter ik er mee los. Bijster is mijn pad. Net als alle eindjes, die ik nergens vind. Gelijk stormende servetjes, laag in de wind. Ik steven er dwars doorheen.
Even het Boerenlandziekenhuis gebeld: “Goedemiddag, Oplopers hier. Kunt u mij even met de directievleugel doorverbinden?” Een verdwaasde telefoniste mompelde iets onduidelijks in de trant van: “Oh, ah…” Even dacht ik dat deze behulpzame maar zeer incompetente dame een negatieve uitzondering was waar het ging om het intelligentiepeil van de staf van het ziekenhuis, maar dat bleek niet het geval. Het totale management van dat Twentse hospitaal is geschift.
