Heb ik net de Kafkaiaanse taferelen met de Belastingdienst achter de rug, dient zich een nieuw hoofdstuk aan, met deze keer de zogenaamde Zorgverzekeraars in de hoofdrol.
Paco Painter zou het hebben kunnen verzinnen en mijn handen jeuken om hem en zijn onderzoeksbureau af te sturen op de dames en heren achter hun hoog opgetrokken firewalls.
‘Nou’ zei de tandarts terwijl hij in het grote gapende gat (mijn mond dus) keek.
‘Je moet toch echt je verstandskiezen beter poetsen.’
‘Maar’ zei ik, toen ik mijn mond dicht kon doen.
‘Ik kan er niet goed bij, ze zitten zover achterin.’
Zulke dingen zeg ik altijd om mezelf in een beter daglicht te zetten, aangezien ik niet altijd zin heb om ook die kiezen achterin goed te raggen.
We zijn in Europa -en dus ook in Nederland- goed op weg om onze samenleving en economie ongeveer hetzelfde te vormen als die van de Amerikanen. “Goed op weg” is hierbij natuurlijk een zeer foute term omdat ver-Amerikanisering helemaal niet goed is voor een land of werelddeel.
Niet vergeten. Spellen met dt. Spreken met twee woorden. Dankjewel zeggen. Netjes parkeren. Geen bochten afsnijden. Niet vloeken. Voeten van tafel. Zitten op vier poten. Handen wassen na toiletgebruik. Haren uit het putje. Dopje op de fles. Brood en vleesbeleg uit de vriezer halen. Kinderen naar school brengen. Email lezen. Leesbevestiging verzenden. SMSje sturen. Boter bij de vis doen. Eitje drie minuten.
Even naar de dokter. Wratje weghalen aan de binnenkant van mijn pols.Dat ding zit er al een paar jaar en van de poen die ik betaalde aan middeltjes om die wrat weg te krijgen had ik inmiddels met gemak een kleine boerderij kunnen aanschaffen. Of een jacht van dertig meter.
