Wratje weghalen

Even naar de dokter. Wratje weghalen aan de binnenkant van mijn pols.Dat ding zit er al een paar jaar en van de poen die ik betaalde aan middeltjes om die wrat weg te krijgen had ik inmiddels met gemak een kleine boerderij kunnen aanschaffen. Of een jacht van dertig meter. Welke middelen ik gebruikt heb? Histofreezer en Wartner om maar iets duurs dat niet helpt te noemen. Verder heb ik de ‘bevriezingsmethode geprobeerd met een mengsel van dimethylether en propaan. (ja, ik ga ver als ik mijn doel wil bereiken)

Ook heb ik nog de zogenaamde “duct methode” overwogen, maar het feit dat je daar plakband van de bouwmarkt bij moet gebruiken wekte mijn wantrouwen.

Dit alles, let wel, nadat ik iemand’s [url=http://www.omaweetraad.com/tipview.php?rubriek=gezondheid&label=Wratten]oma’s raadgevingen[/url] uitprobeerde. De resultaten daarvan opnoemen gaan begrijpelijkerwijs in dit kader te ver, dat zul je begrijpen..

Bleef over, naar de dokter gaan.
Mevrouw dokter begroet mij met een spuit in de hand: ’ga zitten en leg je hand op mijn bureau.’ Ze wijst op de spuit: ‘voor de verdoving.’
‘Eh, dokter. Voor je de spuit erin jast moet ik je eerst iets uitleggen.’
‘Neem je tijd, Kees. Er zitten maar zeventien patiënten in de wachtkamer’
‘Fijn dokter. Eh..je moet weten, mijn pijngrens ligt nogal laag.’

‘Vertel eens iets nieuws Kees.Het komt in mijn praktijk regelmatig voor dat er mannen zijn die zelfs helemààl geen pijngrens hebben. Die beginnen al te jengelen als ze een spuit alleen maar zien!’

Na deze bemoedigende uitleg zet ze zonder pardon de spuit in mijn pols en er schieten maar twee tranen in mijn ogen dus dat valt mee.
‘Nou, zeikerd, deed het pijn?’
‘Eh valt wel mee, dokter.’
‘Jammer, maar met het wegsnijden kom je wel aan je trekken.’

Dan begint ze met soort slagersmes ,maar dan iets kleiner, in mijn pols te hakken.
Vanuit mijn ooghoek kijk ik naar het geklieder en dokter begint over de hachee die ze vanavond eet en waarop zij zich zo verheugt.
‘Eh dokter, had ik al iets gezegd over mijn tolerantiegrens?’
‘Nee Kees, vertel!’
‘Nou, als ik die drab zo eens bekijk krijgen mijn darmen de neiging iets terug te schenken aan de wereld en..’
‘Je kotst maar als je thuis bent, zeurkous. Jee, die zit diep zeg! Je had beter naar de tandarts kunnen gaan, die zijn hier beter op berekend. Qua apparatuur bedoel ik.’

Eindelijk is ze klaar en bindt een stuk verband om mijn pols en ik neem opgelucht afscheid van haar.
‘Elke avond even in de biotex die pols,’ zegt ze als ik bijna bij de deur ben. ‘Normaal gesproken voel je daar weinig van maar gezien het ontbreken van een pijngrens bij jou zal het voor jou aanvoelen alsof er iemand met een hete pook in je pols staat te wroeten.’
Ze lacht niet eens.
‘Je bent een meevoelend mens dokter.Onbegrijpelijk dat je de psychiatrie niet bent ingegaan!’

Na die woorden doe ik de deur achter mij dicht en hoor haar nog lachen als ik alweer buiten sta…