De zomerresidentie van mevrouw Trawant en mij is gevestigd in een kleine caravan op een recreatiepark in het midden van het land.
Wij genieten daar van een prachtig uitzicht over water en weiden met s’nachts een verbijsterende sterrenhemel en s’ochtends vroeg de prille stilte en het tere licht.
Vijf jaar geleden was ons plein de hele wereld voor mijn kinderen. Tegenwoordig is hun territorium flink uitgebreid. Een prepaid telefoontje houdt ze op mijn terrein. Om de kosten wat te drukken heb ik ze beiden een sms-cursus gegeven, waar vooral Marie gretig gebruik van maakt.
Even met het gemeentehuis van Gouda gebeld: “Goedemiddag, Oplopers hier. De heer Cornelis in de buurt?” Snel kreeg ik de getroebleerde burgervader aan de lijn. “Dag Wim. Volgens mij had je je een poos geleden al een leesbril en een gehoorapparaat moeten laten aanmeten. Hoe doof en blind kun je zijn als je durft te suggereren dat je niet op de hoogte kon zijn van de ellende in je achterstandwijk Oosterwei?”
Over vorm en inhoud
Een prachtig boekverslag, dat van Erik. Het eerste was geen succes geweest en dat zou hem natuurlijk niet nog een keer gebeuren. Tien keurig vol getikte velletjes, in strakke tweekoloms opmaak en verluchtigd met een keur aan werkelijk schitterende illustraties lachten me vrolijk toe. De volijverige brugklasser had z’n stinkende best gedaan zijn lezerspubliek er van te overtuigen dat Anke de Vries er echt wel in was geslaagd de jeugdliteratuur te verrijken met de ultieme roman over kindermishandeling.
