Als ik zie dat ze weer met natte gaasjes mijn lippen bevochtigen wil ik ze zeggen “Hou er nou maar mee op, ik proef toch al niets meer”. Maar ach, de bedoeling is goed maar toch ook voor mij irritant. Ik kan het zelf wel, ben geen baby!!
Als zondagavond de telefoon gaan op ons vakantieadres staat mijn hart een seconde stil. Ik voel onbewust dat het zover is. En jawel, mijn neef belt met de mededeling dat zuslief eindelijk zelf om een ziekenauto heeft gevraagd. Het is kritiek. Maar aangezien hij nogal direct alles overdrijft en snel in paniek raakt, zelfs als er niets aan de hand is, bel ik toch even voor de zekerheid mijn nicht die daar dichtbij woont om toch nog even te controleren of het allemaal waar is wat hij zegt.
Vier diepzwarte zomertopjes. Gekocht in een damesmodezaak en de laatste in mijn maat. Wat was ik er blij mee! Wás, want ik ben ze alweer kwijt. Ze zijn gejat, achterovergedrukt of gevonden en niet teruggebracht.
Nog napuffend plof ik neer op een bankje in de stoptrein naar Eindhoven. Voordat het voertuig snelheid heeft kunnen maken staat het alweer stil. Station Vught. Meestal raas ik hier in sneltreinvaart voorbij, maar vandaag heb ik uitgebreid de kans het mooie gebouwtje te bekijken. Mijn oog valt op een paar missende stenen die de smetteloos witte muren lijken te onteren. Het is een plaquette:
Schijten met een stuk chocola in je giechel, neuken met een vaginale schimmel, gluren naar de buren en alleen tegen dichte gordijnen aan kunnen kijken. Kijken naar het programma ‘Het spijt me’ in de hoop dat de man met de bloemen tegen een dichtgesmeten deur aan moet kijken na een hartgrondig nee, zonder dat mee te mogen maken. Een brief van je lief vinden, gericht aan Robert ten Brink, vreselijk lief, alleen al maanden oud en nooit verstuurt.
