Topcriminelen

Vier diepzwarte zomertopjes. Gekocht in een damesmodezaak en de laatste in mijn maat. Wat was ik er blij mee! Wás, want ik ben ze alweer kwijt. Ze zijn gejat, achterovergedrukt of gevonden en niet teruggebracht. Balen, want binnenkort reis ik naar Kreta, en ik zag mezelf daar al op het strand flaneren. In die prachtige niemendalletjes. Dankzij criminelen moet ik me daar nu hullen in afdankertjes van vorig jaar die ooit zwart waren, maar door wasbeurten en zonlicht verbleekten tot vale vormeloze lappen.

Dat komt zo. In de paskamer van V&D paste ik een bermuda. Het tasje met daarin de topjes hing ik aan een kledinghaakje. Dit warenhuis heeft paskamerspiegels die tegenover elkaar staan zodat je voorkant en achterkant genadeloos in beeld worden gebracht. Dat was in mijn geval behoorlijk confronterend. De achterkant van de bermuda leek op een bollende parachute met daaronder twee varkenspootjes. Dus liep ik terug naar de damesafdeling om wat meer flatteuze exemplaren te zoeken. Binnen een paar minuten had ik er een paar te pakken, en keerde ik blij terug naar de paskamerruimte.

Op een echtpaar van middelbare leeftijd na, was het daar leeg. Ik liep ze bijna onderstboven. Keurig gekapt. Keurig gekleed. Ze knikten vriendelijk goedendag en grijnsden tevreden. De man had iets oranjekleurigs in zijn handen. ‘Die heeft iets feestelijks uitgezocht voor koninginnedag of bevrijdingsdag. Ze hebben vast voorpret,’dacht ik nog.
Ik stapte het pashok in, en schrok me een hoedje. Het haakje was leeg. Het plastic tasje met daarin mijn topjes, was verdwenen. Ik gooide de korte broeken in een hoek. Probeerde á la Peter R. de Vries verhaal te halen bij het personeel. Trachtte het keurige echtpaar te traceren voor een confrontatie of een getuigenverklaring, en droop uiteindelijk af naar de dichtstbijzijnde kassa om te informeren of mijn tasje was gevonden. Maar nee. Het was spoorloos verdwenen.

Ik werd spinnijdig op mezelf. Wie laat er nu zoiets achter in een paskamer!
Ik ben dom, naïef, te goed van vertrouwen. Als ik zelf iets vind dan breng ik het meteen naar de rechtmatige eigenaar, de klantenservice of naar de politie. Het maakt niet uit of het een broekje, een welgevulde portemonnee of een kunstgebit is.
Ooit proefde ik de zoete smaak van eerlijkheid. Op een fietspad verloor ik mijn zilveren pen. Vervolgens werd ik aangesproken door een pikzwarte jongeman op een krakende opoefiets. Met een glimlach van oor tot oor overhandigde hij mij de pen. Ik kon hem wel zoenen!

Wat zou ik graag willen weten wie mijn topjes heeft gejat en waarom. Misschien dat keurige oudere echtpaar dat grinnikend de pasruimte uitliep? Of was het iemand anders? Handelden ze uit geldgebrek, hebzucht of deden ze het voor de kick? Het kan zijn dat iemand mijn topjes ‘per ongeluk’ in zijn eigen tas heeft gestoken. Hoe dan ook: ze zijn weg en blijven weg. Er zit niets anders op- ik moet topless op vakantie.