Hand in hand lopen Sterre en ik de winkel in. De sfeer zit er al goed in, dankzij K3 op de radio en het gezelschap van Beer, die naast Sterre in de autogordels zat. De bevrijding van mijn kleine nichtje uit de auto heeft me wat hoofdharen gekost, maar hier staan we dan, als echte vriendinnen, klaar voor de supermarkt.
Bent u ook zo trots op Nederland? Hebt u uw wensen al aan Rita kenbaar gemaakt? Ik heb er een aantal voor u verzameld.
Ja hoor, mij overkwam het een poosje geleden ook. Bij het Amsterdamse Centraal Station wilde ik een taxi. Naar de Nieuwe Bickersstraat. Het was miezerig regenweer, vandaar. Maar de sjofele taxichauffeur die tegen zijn morsige auto stond aan te leunen, en overduidelijk alleen maar in was voor lange ritten, vond dat ik beter kon gaan lopen. “Want het is maar een klein stukje.” Nou, ik verzeker u, het was een pesteind: doornat en met een humeur ver beneden het vriespunt geraakte ik op mijn bestemming.
Ondanks dat de tarieven van verkeersovertredingen gestegen zijn, blijft het verbazingwekkend om te zien hoeveel hufterigheid zich op de Nederlandse wegen bevindt. Als fatsoenlijke weggebruiker moet je voorzien zijn van een behoorlijke dosis lef om je met een auto als ik in mijn bezit heb (één hele grote kreukelzone), je daar tussen te begeven. Maar de afstand naar mijn werk is dermate groot en overtreft mijn wilskracht om te gaan fietsen. Ondanks dat mijn werkgever me stimuleert om te gaan fietsen met spaarpunten voor een gratis kaartje naar de dierentuin. Nee, dank u! Bokito is me dat allemaal niet waard.
Ze is drieëntwintig jaar, werkt en woont op een eiland in het Caribische gebied. Ze is zelfstandig, redt zich prima daar ver weg.
Ze is nog wel altijd een kind van haar ouders, vanavond belde ze: ‘Mam, kun je even terug bellen?’
En wat doe je dan als moeder? Ik belde haar dus terug. Ik had haar gisteren al geprobeerd te bellen maar ze nam niet op. Ik wist dat ze het druk had en dertien dagen achter elkaar moest werken dus vermoedelijk was ze aan het werk toen ik belde.
