Michael. Zo heet je. Michael. Wat waren wij een ramp samen. Jij was mijn eerste vriendje. “Ach, er zullen er vast nog wel meer komen,” zei je vlak nadat ik het had opgebiecht. We stonden op het station te wachten. Jij had het net uitgemaakt. Jij wachtte op je trein. Ik wachtte op mijn bus, die mij thuis zou brengen naar het dorp van mijn ouders. Naar die tafel, gedekt voor vijf personen. Maar jouw plaats zou vrij blijven.
Kom op Trawant en nou eens ’n keer een échte column!
Niet altijd die koddige huis tuin en keuken anekdotes, maar een ferme uitspraak over het een en ander. Laat zien dat je ergens voor stáát man.
Nou dan, doop je pen in vitriool en fileren die handel. Laat je zeis neerdalen over alle middelmatigheid en knulligheid die ons dagelijks teistert. Je kan het!
Dat mensen rare sprongen maken in rare omstandigheden heb ik wel bewezen denk ik. De laatste paar weken ben ik meer op stap geweest dan in het hele afgelopen jaar, leef ik alsof ik verdoofd ben en pluk de dag alsof er geen morgen is en hou ik geen rekening met de gevolgen.
Ik sta voor een groot donkergrijs gebouw, 8 verdiepingen hoog en bestaat voor 90% uit glas. De zon schijnt er op en het doet pijn aan mijn ogen. Ik zie mijzelf in de weerspiegeling van een ruit. Achter die ruit zie ik een blonde dame in een grijs mantelpakje achter haar bureau zitten. Ze is aan het telefoneren en ik zie dat ze ondertussen aan het patiencen is op haar computer.
Even met de moskee gebeld. “Goedenavond, Oplopers hier. Mag ik de heer Suhayb Salaam even van u? Ja, ik wacht even.” Het duurde geruime tijd, maar ik kreeg de baardaap in kwestie aan de telefoon. “Zeg, mag ik u een informatieve vraag stellen?” Dat mocht. “U hebt gezegd dat bijbels het beste verbrand kunnen worden, maar dat mogen wij niet als vijandig of beledigend opvatten?”
