Michael. Zo heet je. Michael. Wat waren wij een ramp samen. Jij was mijn eerste vriendje. “Ach, er zullen er vast nog wel meer komen,” zei je vlak nadat ik het had opgebiecht. We stonden op het station te wachten. Jij had het net uitgemaakt. Jij wachtte op je trein. Ik wachtte op mijn bus, die mij thuis zou brengen naar het dorp van mijn ouders. Naar die tafel, gedekt voor vijf personen. Maar jouw plaats zou vrij blijven. Echt aantrekkelijk was je niet. Sproeten en rood haar, zelfs op je armen en benen. Maar je was de eerste op wie ik mijn knipoog uitprobeerde. Jij zag het. Het was voor jou. Hoe de wedstrijden die dag op de judomat verder gingen, weet ik niet meer. Ik hield de score bij, jij stond als enige jonge scheidsrechter op de mat, in het zwarte pak. Na de wedstrijden kwam je op me af. Daar zaten we dan in een zee van licht, met grote rode boeien op de klapstoeltjes in een leeglopende sporthal.

Na een paar mailtjes en wat zenuwachtige telefoongesprekken spraken we bij jou thuis af. Uit verlegenheid gingen we darten. Ik was 16 en jij 20. Je kamer stond vol met sport- en fitnessattributen. Je was actief in je geloofsgemeenschap en sportmasseur in opleiding. Het enige dat wij gemeen hadden, was judo.

Eindelijk kwam dan toch die kus. Mijn eerste kus. Ik wilde het graag, maar ik durfde niet. Toen jij je geheime boekje aan me liet zien, getiteld ‘De vrouwen uit mijn leven,’ heb ik het even vol ongeloof aangezien. Ik durfde je niet uit te lachen en ik wist dat elke opmerking die ik nu zou maken, zo bot zou zijn, dat er maar één optie over was. Ik draaide me naar je toe. Onze neuzen botsten. Ik giechelde, maar jij bleef serieus. Toen raakten onze lippen elkaar. Ik zoen! Ik zoen! Ik had wel gehoord dat je nat kon worden van zoenen. Maar dat ik van mijn bovenlip tot mijn kin onder jouw speeksel zat, had ik niet verwacht. Buiten adem liet ik jou los. Ik kan zoenen! Direct daarna kraakten we door het bed. Na twee herstelpogingen gaf jij het op. Het bed was niet aan ons besteed.

Op een bloedhete dag liepen we met de fiets aan de hand door het natuurgebied in de buurt van mijn ouders. Jij droeg een te korte broek in de tijd dat iedereen bij het heetste weer nog steeds een lange spijkerbroek droeg. Ik vond het zo onvoorstelbaar romantisch dat we daar liepen, dat ik dichterbij je wilde komen. Maar weer durfde ik het niet. Later kwam ik wel dichterbij je, maar niet zoals ik in gedachten had.

Toen we weer wegfietsten, ontplofte de voorband van mijn fiets. Ik schrok en gilde het uit van het lachen. Jij bleef bloedserieus, waardoor ik nog meer moest lachen. Dat heb ik natuurlijk weer. Precies toen we in een stuk niemandsland stonden, nog vele kilometers van huis, kon ik niet meer fietsen. Ik zette mijn fiets op een zandpaadje. Het Hazepad. Mijn vader zou die later wel ophalen met de auto.

Ik zat bij jou achterop de fiets, met een arm losjes om je middel geslagen. Ik voelde me zo romantisch, trots op jou, dat iedereen mocht zien dat jij mijn vriendje was en hoe verliefd wij waren. Dat het zo oncomfortabel zat dat ik mijn voeten al niet meer voelde, was ik bijna vergeten toen ik jou naar de nauwe dorpsstraat stuurde. Het was warm, weekend en druk. Helaas vergat jij in de winkelstraat even dat ik achterop zat. Je nam de bocht zo strak, dat mijn voet achter een enorme bakstenen bloembak bleef haken. Ik viel midden op straat en hield de fiets nog vast, waardoor jij me nog een stuk meesleepte.

Ik kroop overeind. Schaafwonden op mijn handen, polsen, knieën. Een gat op de rug van mijn T-shirt. Een bezorgde man sprong uit de kleine vrachtwagen naast mij, bang dat ik geraakt was. Mijn grote liefde – KOE!- kwam schuldbewust terug. Twee weken later vernam ik van mijn moeder dat de baas van de supermarkt had gehoord van de fietsenmaker dat ik onder was gereden door een vrachtwagen. Ik was zeker gezien die middag. Maar er waren geen vermeldingen over mijn liefde bekend.

De laatste keer dat ik je zag, haalde ik je op van het station. Je wilde even praten. Nog voor we in het centrum waren, was het al uit. Er klonk een toepasselijk lied door de speakers in de stad. We dronken samen nog een milkshake. Banaan en aardbei. De protestant en de atheïst. De sportieveling en de luilak. De ervaren jongen en het meisje met haar eerste liefde.

Ik vraag me nog wel eens af hoe het nu met je is. Weet je nog dat jij mijn eerste vriendje was? Weet je nog dat ik alleen maar durfde te zoenen en knuffelen? Weet je nog, wie ik ben? Hoeveel nieuwe liefdes ik nog zal tegenkomen, weet ik niet. Maar ik weet dat ik jou altijd zal blijven herinneren. Mijn eerste vriend. Mijn eerste kus. Jij blijft bijzonder. Maar wat waren wij een ramp samen.


16 reacties

Mosje · 29 april 2008 op 12:15

Mooooi Neus, je hebt je best gedaan, das wel te zien.
En maar effe puzzelen nu, want ik weet um nog niet.
Liefde, sport, religie, rood, lijken me de sleutelwoorden. Mwah, we zien wel.

arta · 29 april 2008 op 12:32

Geen idee!!
Dat geheime boekje, toen dacht k even ’to al the girls I’ve loved before’, maar kan me haast niet voorstellen dat jij dat nummer zou kiezen, alhoewel in combinatie met de ramp die jullie samen bleken te zijn…:-D
Ik denk ook nog even verder…
Misschien is de zanger wel een Michael …Jackson, Bolton, Buble…
Jeetje, deze is echt moeilijk!! 🙂

Mimic · 29 april 2008 op 12:34

Goed geschreven, kan niet anders zeggen dan dat eigenlijk. En ik sluit me aan door te zeggen je hebt goed je best gedaan 😀

En wat het nummer betreft: Michael….Ik kan aan niemand anders denken dan aan die haagse rockchick 😮

Mosje · 29 april 2008 op 12:42

Anouk? Jakkes nee, daar ben ik nou absoluut geen fan van. Ken haar teksten ook niet.

Teunis · 29 april 2008 op 14:22

Leuke column. Zelf heb ik het ook op een ‘oude’ fiets geleerd. Die beukte gewoon door mijn angstjes heen. “Zo kom maar, gaan we nu zoenen.”

Over Michael, misschien was zijn tweede naam zijn roepnaam. En zijn eerste dan natuurlijk George. 😀

Gr. T.

pally · 29 april 2008 op 16:57

Goh, Neus , eem leuk verhaal, maar welke song. Ik denk ook aan George Michael, maar ik weet het eigenlijk niet. Dit is een moeilijke, hoor!

groet van Pally

Dees · 29 april 2008 op 18:07

[i]I can’t help but reminisce[/i]

Mosje · 29 april 2008 op 19:10

Ai Dees, Anouk toch? Helaas dan, gadverdamme wat een arrogant wijf vind ik dat. Anouk, Candy en Ilse, de top 3 van zelfgenoegzaamheid. Nou ja, Ilse de Lange heeft wel iets ontwapenends met dat nog hoorbare Twentse accent. Hoewel het me niet zou verbazen als ze dat elke avond voor de spiegel even oefent.

Troy · 29 april 2008 op 21:36

Wat een prachtige column zeg. Knap gedaan, al die mooie details en de melancholie die daarachter schuilt. Het nummer in kwestie vind ik trouwens ook erg goed. Het roept altijd een bepaald gevoel bij me op; een gevoel waar ik overigens liever niet te lang in wil blijven hangen. Ik ben meer van het vergeten wat oude liefdes betreft. 😉

Now it’s you and her I see

It was just a silly dream

😥

Ma3anne · 29 april 2008 op 21:48

[quote]Echt aantrekkelijk was je niet. Sproeten en rood haar, zelfs op je armen en benen. [/quote]

En toch kunnen zulke types de vader van je kinderen worden, weet ik uit ervaring. Maar wat voor liedje dit is? Sinds de jaren zeventig heb ik nooit meer de moeite gedaan een tekst te onthouden. Van voor die tijd ken ik ze denk ik allemaal nog.

Dit herken ik niet, dus het is in elk geval een song van na 1980 ongeveer, denk ik.

Alles bij elkaar een doodgewoon verhaaltje, dat door de heldere en vlotte schrijftrant iets extra’s krijgt.

pepe · 29 april 2008 op 22:15

Lekker leesbaar, even dacht ik die is te lang, maar het viel mee. Erg leuk.

Ik zou niet weten welk liedje of wie het zong, maar dat maakt niet uit.

Prlwytskovsky · 30 april 2008 op 00:52

Jullie hadden de achtste houdgreep meer moeten oefenen. 😆

Grumpy-old · 1 mei 2008 op 13:30

Als ik niet wist dat dit over een songtekst gaat zou ik het nooit geraden. Het is op zichzelf al een mooi stukje. Prachtig.

Greetz
Grumpy

Neuskleuter · 1 mei 2008 op 13:38

Het was inderdaad ‘Michel’ van Anouk 😀

Bedankt weer voor de leuke reacties!

KawaSutra · 1 mei 2008 op 20:52

Ik ben zeker een fan van Anouk, maar haar nummer was toch niet bij me opgekomen. Waarschijnlijk omdat ik net als Ma3 geen enkele songtekst meer volg.
Mooie lovestory.

lisa-marie · 1 mei 2008 op 22:21

Ik had geen idee maar nu ik de songtekst heb gelezen denk ik o ja :stom:

Geef een reactie

Avatar plaatshouder