Gedeelde Smart is halve Smart

Dat mensen rare sprongen maken in rare omstandigheden heb ik wel bewezen denk ik. De laatste paar weken ben ik meer op stap geweest dan in het hele afgelopen jaar, leef ik alsof ik verdoofd ben en pluk de dag alsof er geen morgen is en hou ik geen rekening met de gevolgen. Gisteren hebben we mijn moeder weggebracht, een mooie dienst met veel belangstellenden maar ik heb geen traan gelaten, ik kan het niet. Ik kan, gek genoeg, wel lachen als de kist uiteindelijk op het crematorium letterlijk onder onze handen vandaan wordt getrokken om in de massa van de verbrandingsfabriek opgenomen te worden. Het is zo onwerkelijk en ongeloofwaardig hoe dit gaat dat het me gewoon op de lachspieren werkt, gelukkig ben ik niet de enige dus word mijn reactie wel begrepen.

Als ik de volgende morgen in het ziekenhuis vol spanning op de uitslag wacht die antwoord moet geven op de vraag of het gelukt is de tumor van twee centimeter uit mijn linker borst te verwijderen, komt deze als de man met de hamer en luister ik naar de chirurg alsof ik niet zelf in de spreekkamer zit, maar een toeschouwer ben van een confronterende docu-soap op televisie. Niet al het weefsel is verwijderd, mijn grootste angst, een amputatie van mijn borst is de enige optie om te overleven en de eerder besproken reconstructie zal niet meer gaan omdat er weinig vertrouwen is in het resultaat nu ook bestraling weer ter sprake is gekomen. Als verdoofd hoor ik dit nieuws aan, het lijkt alsof het niet over mij gaat. De artsen besluiten het onvermijdelijke niet uit te stellen en de operatie wordt zo snel mogelijk ingepland.

Thuis aangekomen begint het langzaam tot me door te dringen en bekruipt mij het gevoel van onmacht. De veranderingen in mijn gedrag hebben de laatste tijd voor veel wrijving tussen mij en mijn vriend gezorgd maar dit keer sla ik volledig door en hij besluit terplekke om definitief zijn spullen te pakken. Dat zijn timing alles behalve de schoonheidsprijs verdient hoef ik denk ik niet uit te leggen en ergens begrijp ik hem wel maar op dat moment dus even niet en in paniek en ga hem achterna. Dat dit geen verstandige keuze is besef ik niet en de tranen die nu eindelijk in mijn ogen opborrelen zorgen dat ik niet goed zie wat ik doe en bij de eerste bocht verlies ik de macht over het stuur van mijn smart en parkeer ik, niet bepaald smart, mijn lieve gogomobieltje tegen een betonnen paaltje. Of het onmacht was, of een onbewuste keuze om mijn leven te beëindigen zal ik nooit weten; mijn bewustzijn keert snel terug en met moeite duw ik de auto weer terug naar huis en besluit niemand te vertellen hoe deze schade is aangericht.

Nu staat hij voor de deur, zwaar gehavend, net als het baasje.
Hij kan niet meer verder terwijl ik dat wel moet, een stille getuige van mijn uitbarsting van verdriet en woede, het bewijs van de rare sprongen die een mens maakt als het allemaal even teveel wordt en dat pijn dieper gaat dat bewustzijn…

Twee jaar later

Of ik dit verhaal ooit zal delen met diegenen die mij kennen weet ik niet. Ik sta er bij vrienden en familie bekend om een sterke vrouw te zijn. Ik heb de kanker overwonnen en op dit moment ben ik de ultieme overlever maar zonder mensen om je heen en de liefde van je naasten is de strijd onmogelijk te winnen.
Mijn Smart is inmiddels afgevoerd en plaats gemaakt voor een degelijke stationwagen maar de schade die ik heb aangericht in een vlaag van verstandsverbijstering is mij altijd bijgebleven. Verdriet kan je niet onderdrukken, verdriet moet je delen en goede vrienden zijn daarbij van groot belang want: gedeelde smart is (en blijft!) halve smart.